بررسي مسير بهينه بهره برداري اقتصادي از مخازن نفتي با استفاده از قراردادهاي خدماتي بيع متقابل- مطالعه موردي يکي از ميادين نفتي جنوب غرب ايران

حداکثرسازي ارزش اقتصادي برداشت از منابع نفت و گاز در اقتصاد، به عنوان هدف دولت شناخته شده که اين هدف هنگامي تحقق مي يابدکه شرايط قراردادي نيز در نظر گرفته شود. با توجه به اينکه طبق مدل قراردادي بيع متقابل ايران، پيمانکار موظف است پس از اتمام عمليات توسعه و رسيدن ميدان به سطح توليد تعهد شده در قرارداد، مديريت ميدان را به کارفرما تحويل دهد، در اين مقاله سياست گذاري بهينه توليد از ديد کارفرما، در يکي از ميادين نفتي در جنوب غرب کشور که با استفاده از يک چارچوب قراردادي بيع متقابل توسعه يافته، مورد بررسي قرار گرفته است. روش مطالعه از طريق مدل سازي سيستم بهينه يابي پويا و حل آن به روش عددي بلمن، به کمک نرم افزار Matlab، انجام شده و بر اساس آن مسير بهينه توليد پيشنهادي مدل با فرض گزينه هاي متفاوت روند قيمت هاي انتظاري، نرخ تنزيل و دوره هاي بازپرداخت هزينه هاي پيمانکار، محاسبه شده و با مسير توليد مشخص شده در قرارداد و عملکرد واقعي ميدان، مقايسه شده است. نتايج اين بررسي نشان مي دهد که مسير بهينه توليد محاسبه شده در مدل با فرض قيمت هاي انتظاري بالا و نرخ تنزيل بالا، تنها در سال هاي اوليه عمر مخزن با مسير توليدي پيشنهادي در قرارداد، همخواني دارد. ضمن اينکه عملکرد واقعي ميدان، هم با مسير بهينه حاصل از مدل و هم با برنامه توليدي پيشنهادشده در قرارداد مطابقت ندارد. با توجه به اينکه، تغيير شرايط قراردادي، مقدار ثابت در تابع هزينه و شرط حداقل ميزان توليد در مدل را تحت تاثير قرار مي دهد، در حالت قيمت هاي انتظاري بالا، مسير بهينه توليد تعيين شده در مدل، هيچگونه واکنشي به تغييرات اين عامل ندارد.