رتبه بندي مولفه هاي الگوي جابه جايي مسکوني خانوار با تاکيد بر ديدگاه اقتصادي مسکن (مطالعه موردي: محله سيدخندان منطقه 3 تهران)

يکي از جنبه هاي پويايي شهر، جابه جايي خانوارها از يک محله مسکوني به ساير محله ها در داخل شهر است. اين جابه جايي ها که بر ساختار شهر بسيار تاثيرگذار هستند، دلايل گوناگوني دارند. ارزيابي دلايل جابه جايي مسکوني خانوار با توجه به اين که ناشي از مفهوم رضايت يا عدم رضايت مسکوني مي باشد، کار بسيار پيچيده اي است؛ اما اين جابه جايي، بسته به نوع تملک، مي تواند بر اساس شاخص ها و عوامل برگرفته از افراد صورت گيرد. بنابراين پژوهش حاضر، با هدف تحليل و اولويت بندي ميزان اهميت شاخص هاي جابه جايي مسکوني با تاکيد بر نوع تملک افراد و خانوار در محله سيدخندان تهران انجام شده است. براي تعيين حجم نمونه مورد مطالعه، از رابطه کوکران استفاده شده و 175 پرسشنامه در سطح محله، توزيع شد. همچنين براي تعيين اولويت بندي شاخص هاي جابه جايي در دو بعد مالک و مستاجر، از روش آنتروپي و روش کمي SAW استفاده شده است. اين مقاله نشان مي دهد که مالکان با تحصيلات عالي، تمايل بالا و مالکيني که فاقد شغل هستند، تمايل پاييني به جابه جايي مسکوني دارند که اين امر ممکن است به دليل ترس از دست دادن مالکيت واحد مسکوني شان در نوسانات بازار مسکن باشد. همچنين مستاجراني که داراي درآمد بالا هستند، تمايل زيادي به جابه جايي هاي پي در پي دارند و مستاجراني که فاقد شغل هستند و درآمد پاييني دارند، ترجيح مي دهند تا حد ممکن، در محيط مسکوني خود باقي بمانند. در نتيجه، پيشنهاد مي شود تسهيلات بانکي و طرح هاي شهري در راستاي خانه دار شدن خانوار، افزايش يابند تا بتوانند سبب کاهش جابه جايي هاي مکرر خانوار گردند.