تاثير طرد اجتماعي بر تکرار جرم زنان پس از آزادي از زندان

زمينه و هدف: طرد اجتماعي محروميتي طولاني مدت که به جدايي از جريان اصلي جامعه مي انجامد، فرايندي که در نتيجه آن افراد و گروه هاي اجتماعي معيني از اجتماع طرد و به حاشيه رانده مي شوند. رويکرد طرد اجتماعي در مقايسه با رويکردهاي ديگر درک عميق تر و جامع تري از ريشه ها و ابعاد محروميت به دست مي دهد. رويکرد طرد اجتماعي، جرم را پديده اي چندوجهي مي داند که فراتر از کمبودهاي مادي بر دامنه متنوعي از محروميت هاي اجتماعي و فرهنگي دلالت دارد. اين پژوهش به بررسي رابطه بين طرد اجتماعي و ارتکاب مجدد جرم پرداخته و از اين زاويه به آن مي نگرد.
روش شناسي: روش اين پژوهش از نوع پيمايشي با استفاده از پرسش نامه بوده و جزء تحقيقات کاربردي محسوب مي شود. جامعه آماري اين پژوهش زنان و دختران بازداشتي در بازداشتگاه هاي نيروي انتظامي شهرستان کرمانشاه بوده و نمونه آماري اين پژوهش تمام شماري بوده و برابر با 42 نفر است که در اين پژوهش مورد پرسش و بررسي قرار گرفته اند. پايايي اين پرسش نامه نيز به روش آزمون آلفاي کرونباخ براي متغير طرد اجتماعي برابر 0.82 محاسبه و تاييد شد.
يافته ها و نتايج: اين پژوهش در پاسخ به 9 فرضيه صورت پذيرفته است که کليه اين فرضيات مورد تاييد واقع شده و تجزيه و تحليل بر اساس ماهيت داده ها و شيوه بيان سوالات در قالب آزمون تي تک متغيره، آزمون تحليل واريانس و ضريب همبستگي اتا صورت گرفت. يافته هاي اين پژوهش نشان مي دهند که ارتکاب مجدد جرم رابطه معناداري با طرد اجتماعي داشته و هرچه ميزان طرد اجتماعي بالاتر باشد، احتمال ارتکاب مجدد جرم در بين مجرمان افزايش مي يابد.