ارزيابي توسعه پايدار شهري و امنيت اجتماعي با استفاده از مدل رد پاي اکولوژيکي (مطالعه موردي: منطقه 13 شهرتهران)

استفاده از مدل ارزيابي ردپاي اکولوژيکي در لايه هاي توسعه پايدارشهري جهت تحليل توسعه امنيت اجتماعي در جوامع شهري يکي از راهکارهاي جديد در عرصه مطالعات شهري بوده که در اين تحقيق با روش توصيفي ـ تحليلي از طريق مدل ردپاي اکولوژيک به منظور تعيين ميزان زمين موردنياز شهروندان و با بررسي جغرافيايي مناطق شهري به اين تحليل مي رسيم که تا چه حد فضاي بوم شناسي و سامانه هاي زيستي منطقه مذکور، قادر به پاسخگويي و حمايت تمامي فعاليتهاي اجتماعي و اقتصادي ساکنان خود مي باشد و يا ناپايداري شهري فقط معطوف به مسائل اقتصادي و مصرف مواد، انرژي و خدمات نبوده است.
يافته هاي تحقيق نشان مي دهد که جاي پاي اکولوژيکي منطقه 13شهرداري تهران معادل 2.6 هكتار، به ازاي هر نفر در سال مي باشد. توزيع اين مقدار در پنج گروه اصلي شامل: مواد غذايي0.32 ، مسكن 0.25، حمل و نقل 0.39، كالاهاي مصرفي 0.13 و خدمات 1.52 مي باشد.
نتايج اين تحقيق مويد اين مطلب است که منطقه 13 براي برآوردن نيازهاي زيستي و پايداري خويش متکي به خود نبوده و نيازمند ديگر مناطق تهران مي باشد. از سوي ديگر، الگوهاي توسعه منطقه بنابر محاسبات صورت گرفته از طريق ضرايب جيني و آنتروپي نسبي شانون تا حدودي پراکنده بوده و نابرابري و عدم تعادل در توزيع جمعيت در نواحي شهري آن را نشان مي دهد. همچنين، ارقام به دست آمده از شاخص هاي موران و گري بيانگر اين هستند که الگوي رشد شهري تهران متمايل به پراكندگي بوده و به الگوي توزيع تصادفي نزديک تر است. همچنين نتايج بررسي توسط مدل هلدرن نيز نشان مي دهد 11 درصد از رشد فيزيکي منطقه 13 در اثر رشد افقي و 89 درصد در نتيجه رشد جمعيت بوده که با استفاده از مدل هاي فوق در مقاله حاضر، به بررسي شرايط منطقه 13 شهرداري تهران براساس مدل هاي مختلف ارائه شده، مي پردازيم.