تجسم ساختارشکني: تحليل رويکردهاي ساختارشکن در تصاوير سورئاليستي قرن 20

ساختارشکني و سورئاليسم، علي رغم خاستگاه هاي متفاوتشان، در انتقادي که به نگرش هاي قطعيت گرا وارد مي کنند، اشتراک نظر دارند، براي آن ها قابل پذيرش نيست که گستره نامحدود معاني و تفاسير را بتوان به رابطه معين و تقابلي «مفاهيم دوگاني» تقليل داد. ساختارشکني، در رويکرد به متن و ساختارهاي زباني و سورئاليسم در اهتمام به تغييرتجربه هاي ادراکي و ارتقاءدادن واقعيت دريافتي، تقابل گرايي ساختاري را به چالش مي کشند. با مفروض داشتن تشابهنگرش مذکور، اين پژوهش با هدف بهره گيري از نظريه براي خوانش اثر هنري، با روشي تحليلي، به رويکردهاي هنرسورئاليستي قرن 20 (تصوير دوبعدي) منظر ساختارشکني مي پردازد. مبناي تحليل ساختارشکنانه در اين تحقيق، مدنظر قرار دادن رابطه معکوس و مختل شده دو جزء تقابلي و همچنين «تعين ناپذيري» جايگاه نهايي آن ها است. نتيجهآنکه تصاوير سورئاليستي، به واسطه گسستي که در رابطه معمول مفاهيم متقابل پديد مي آورند، قطعيت هايي کهمتزلزل مي سازند و اطمينان خاطرهايي که به پرسش مي گيرند، علاوه بر واسازي نظام تصويري مورداستفاده) هنرانتزاعي و هنر بازنما ( نگرش ساختارشکن را نسبت به پندارهاي معمول ما از واقعيت، تجسم «عيني» مي بخشند.