تببين فرايند شهرگريزي (couterurbanization) در منطقه کلان شهري اصفهان (Isfahan metropolis area)

شهرگريزي با تعاريف گوناگون در ادبيات پژوهش مطرح شده و تعريف آن بر افزايش جمعيت شهرهاي کوچک(small cities)  در فرايند رشد و توسعه شهرها دلالت دارد. در اين پژوهش، براساس داده هاي جمعيتي، مهاجرتي، آمدوشدهاي روزانه (commuting) و محرک هاي مهاجرتي، سعي شده است با بهره گيري از روشي اکتشافي به بررسي پديده شهرگريزي در منطقه کلانشهري اصفهان پرداخته شود. نتايج نشان مي دهد که افزايش جمعيت در طي دورهاي مختلف از شهرهاي بزرگ به نفع شهرهاي کوچک و خارج از محدوده کلانشهري تغيير جهت داده است. به صورتي که در فواصل نزديک به شهر اصلي رشد جمعيت کمتري در طي دهه اخير مشاهده مي شود. با توجه به مهاجرت و اثربخشي مهاجرت  (migration effectiveness)بر جمعيت و همچنين محرک هاي مهاجرتي در منطقه مي توان بيان داشت که عواملي مانند دستيابي به مسکن بهتر و شغل از جمله مهمترين محرک ها در افزايش جمعيت شهرهاي کوچک در پيرامون شهر اصلي بوده است. همچنين کاهش آمدوشد روزانه جمعيت با فاصله گرفتن از شهر اصلي نشان مي دهد که شهرهاي با فاصله گرفتن از شهر مرکزي از استقلال عملکردي بيشتر برخوردارند. همچنين براساس مدل برگشت تمرکز  (polarization reversal)و بررسي فرايندهاي تحولات جمعيتي در منطقه کلانشهري، تحولات جمعيتي از مرکز به پيرامون مشاهده مي شود که در هر دوره به کاهش جمعيت شهر اصلي و افزايش جذب جمعيت در شهرهاي کوچک منجر شده است. در مجموع مي توان بيان داشت که منطقه کلانشهري اصفهان از يک مرحله شهرنشيني به مرحله شهرگريزي وارد شده است.