هجو از فروع ادب غنايي است که به دليل سيطره نقد اخلاقي تاکنون به شيوه بايسته مورد توجه واقع نشده است. اين پژوهش به بررسي اصلي ترين ويژگي هاي سبکي هجويات سوزني سمرقندي پرداخته و آنها را از نظر سطوح زباني، ادبي و فکري بررسي کرده است. در اين پژوهش از ذکر ابياتي که در آن ها واژه هاي رکيک و ناخوشايند به کار رفته، خودداري شده است. روش پژوهش توصيفي = تحليلي است و نتايج با استفاده از تکنيک تحليل محتوا به شيوه کتابخانه اي و سند کاوي بررسي شده اند.
نتايج نشان مي دهد که هجويات سوزني بيشتر از نوع فردي، تعريض و غيرواقعي است و اشتباهات او در به کارگيري تلميحات قرآني نشان مي دهد که وي از دانش عربي و علوم قرآني بهره چنداني نداشته است. زبان وي عفيف نيست و به جاي مقابله با هنر شاعري رقيب، به هجو صفات خلقي و خلقي او مي پردازد.