بررسي کيفيت آب زيرزميني جهت مصارف شرب و کشاورزي-پيش نيازي براي برنامه ريزي آمايش سرزمين در مناطق خشک و نيمه خشک ايران

منابع آب زيرزميني اهميت به سزايي در زندگي ساکنين مناطق گرم و خشک دارند. با افزايش بي رويه جمعيت و نياز فراوان به غذا، کمبود منابع آب سطحي، حفر تعداد زيادي چاه عميق و نيمه عميق در استان ها و برداشت بي رويه آب از سفره هاي آب زيرزميني کيفيت آب در منطقه را کاملا تحت تاثير قرار داده است. هدف مطالعه حاضر، تعيين وضعيت کيفيت آب زيرزميني در نه استان خشک و نيمه خشک کشور، به گونه اي است که بتوان چشم انداز و فهم و درک مناسبي از وضعيت کيفي منابع آب در اين استان ها ارائه کرد. در اين راستا طبقه بندي داده ها، از مهم ترين بخش هاي ارزيابي کيفيت آب هست. شاخص هاي WQI و ويلکاکس ابزاري مناسب براي تعيين وضعيت و شرايط کيفيت آب هستند که در آن ها داده هاي چند پارامتر کيفيت آب با يک فرمول رياضي، مقياسي براي ميزان سلامتي و کارآيي آب از بسيار ضعيف تا عالي ارائه مي دهد. در اين پژوهش تعيين سياست ها و شناسايي راهکارهاي مناسب، توجه به اهداف توسعه پايدار، استفاده از GIS، پهنه بندي مناسب با لحاظ نمودن کيفيت آب موجود، از جمله مواردي هستند که در تغيير الگوي استقرار جمعيت و بهبود آن نقش دارند. تهيه نقشه هاي تغييرات ويژگي هاي شيميايي آب هاي زيرزميني، نقشي ارزنده را در فرآيند تصميم گيري و مديريت استفاده و بهره برداري از آب هاي زيرزميني ايفا مي کند. با توجه به نتايج بدست آمده، اکثر آبخوان ها از نظر کيفيت آب شرب مقاديري بين 200-300 (کيفيت بد) براي WQI و شور براي مصرف کشاورزي را نشان دادند.