تاثير تمرين هوازي بر ميزان گلوكز، انسولين و مقاومت به انسولين در زنان مبتلا به كم كاري تيروئيد تحت باليني داراي اضافه وزن- چاق

زمينه و هدف: هدف، بررسي تاثير تمرين هوازي برميزان گلوكز، انسولين و مقاومت به انسولين در زنان مبتلا به كم كاري تيروئيد تحت باليني داراي اضافه وزن- چاق بود.
روش كار: روش تحقيق حاضر نيمه تجربي و طرح تحقيق شامل پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل و تجربي بود. تعداد 23 زن مبتلا به كم كاري تيروئيد تحت باليني با ميانگين سني 41.08±6.56 سال، داراي شاخص توده بدن (Body Mass Index-BMI) بيشتر از 25 كيلوگرم برمتر مربع به صورت هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفي به دو گروه تجربي (n=13) وكنترل (n=10) تقسيم شدند. ابتدا قد، وزن، BMI، نسبت دور كمر به دور باسن (Waist-Hip Ratio-WHR) و سطوح گلوكز ناشتا، انسولين، T₄ و TSH اندازه گيري شد. مقاومت به انسولين با استفاده از مدل HOMA-IR محاسبه شد. سپس آزمودني هاي گروه تجربي تحت تاثير برنامه تمرين هوازي قرار گرفتند. گروه كنترل مداخله اي دريافت نكرده و فقط پيگيري شدند. همه متغيرها پس از 12 هفته مجددا اندازه گيري شدند. به منظور مقايسه درون گروهي داده ها از آزمون t همبسته و براي مقايسه بين گروهي از آزمون t مستقل استفاده شد (p£0.05).
يافته ها: پس از 12 هفته تمرين هوازي در گروه تجربي وزن، BMI، دور كمر، WHR و همچنين سطوح انسولين، مقاومت به انسولين و TSH كاهش معناداري يافت. در سطوح گلوكز ناشتا تغير معناداري مشاهده نشد. سطح T4 در گروه تجربي افزايش معني داري يافت. در گروه كنترل، انسولين و مقاومت به انسولين افزايش معنا داري يافته بود.
نتيجه گيري: كاهش خطر بيماري هاي قلبي- عروقي و خطر ابتلا به ديابت، در زنان مبتلا به كم كاري تيروئيد تحت باليني داراي اضافه وزن- چاق احتمالا از طريق كاهش وزن با تمرينات هوازي امكان پذير است.