موضوع ريشه کني فقر در دهه هاي اخير به نحو فزاينده اي مورد توجه قرار گرفته است. بديهي است تحقق اهداف فقرزدايي مستلزم شناخت اصولي عوامل زمينه ساز اين پديده مي باشد. اين در حالي است که در خصوص علل بروز اين پديده پيچيده و چند بعدي اتفاق نظر چنداني وجود ندارد. علاوه بر آن، آنچه در مطالعات فقر به خصوص فقر روستايي ناديده انگاشته مي شود اين است که اين پديده حاصل مجموعه اي از شرايط علي مختلف و در هم تنيده است. به همين دليل در اين پژوهش با بهره گيري از روش تحليل مقايسه اي کيفي مجموعه فازي، نسبت به بررسي علل بنيادين فقر روستايي اقدام شد. داده هاي مورد نياز اين پژوهش پيمايشي از طريق روش نمونه گيري تصادفي ساده از ميان خانوارهاي روستايي شهرستان هاي داراب و رستم گردآوري شد. در اين راستا نسبت به انجام مصاحبه حضوري و تکميل 211 پرسش نامه در سال هاي 1393 و 1394 اقدام گرديد. تحليل تجربي يافته هاي حاصل از انجام مطالعات مقدماتي و تکرار شده در استان فارس نشان داد که براي شناسايي علل فقر روستايي، دو مسير علي پيچيده از بيشترين ثبات و پوشش برخوردارند. اولين مسير علي نشان مي دهد که مجموعه اي از سازه هاي انساني، اجتماعي، اقتصادي، فيزيکي و زيست محيطي به افزايش فقر روستايي منجر مي شوند. اين در حالي است که بر مبناي مسير علي دوم، سازه هايي همچون ميزان منابع انساني، اقتصادي، فيزيکي، زيست محيطي و نيز ميزان رضايتمندي از زندگي زمينه افزايش فقر روستايي را فراهم مي کنند. بر مبناي يافته هاي پژوهش، توصيه هايي براي ريشه کني فقر روستايي ارائه شد.