»اميري» مشهورترين شعر و آواز، و «امير» بلندپايه ترين شاعر ادب مازندراني است که اشعارش فراتر از گستره استان مازندران رفته است. رواج اشعار اميري در ميان مردم، روايي و سينه به سينه است، اما ابياتي از آن در حواشي کتاب ها و جنگ ها و به صورت مستقل نيز در دست است که مفصل ترين آن با نام کنزالاسرار مازندراني در دو جلد در سال هاي 1277 و 1283 ق منتشر شده است. مدتي پس از اين تاريخ، تلاش فراواني براي دستيابي به ميراث مکتوب «امير» صورت پذيرفت که حاصل آن يک جانويسي و فهرست نامگوي مکتوبات منسوب به امير، چاپ «ديوان اميرپازواري» از روي نسخه کتابخانه دايره المعارف بزرگ اسلامي و «کهن ترين اميري هاي مازندران» از روي نسخه کتابخانه مجلس و چاپ تک بيت هايي از آن در مجموعه مقالات مختلف مي باشد. دستيابي به نسخه خطي نويافته «اميري» يا منظومه «امير و گوهر» در کتابخانه ملي ايران، گامي ديگر در جهت شناخت امير، اميري، ميراث مکتوب امير و ادب مازندراني است.