بررسي اپيدميولوژي موارد اقدام به خودکشي در استان خراسان رضوي در سال 1394-1393

مقدمه و اهداف: اقدام به خودکشي يک از چالش هاي بهداشت عمومي بوده که فرد، خانواده و حتي جامعه را تحت تاثير قرار مي دهد. مطالعه اپيدميولوژي خودکشي به عنوان يکي از مهم ترين اقدامات در برنامه ادغام و پيشگيري اوليه از خودکشي در نظام مراقبت هاي بهداشتي اوليه تعيين شده است. مطالعه حاضر به بررسي موارد اقدام به خودکشي در استان خراسان رضوي در سال 1394-1393 مي پردازد.
روش کار: اين مطالعه مقطعي بر روي افراد اقدام کننده به خودکشي مراجعه کننده به واحدهاي بهداشتي- درماني تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکي مشهد در بازه زماني 1/5/1393 لغايت 31/4/1394 انجام شد. 17 پرسشگر آموزش ديده از 14 شهرستان و سه مرکز مرجع مراجعات موارد اقدام به خودکشي در شهر مشهد داده هاي جمعيت شناختي، زمان، دليل و روش اقدام به خودکشي را جمع آوري کردند.
يافته ها: 4082 مورد اقدام به خودکشي رخ داده بود که معادل بروز سالانه 97.2 در صد هزار نفر جمعيت است. اکثر موارد اقدام به خودکشي در زنان (675، 76%) و در گروه سني 15-24 سال (496، %57) قرار داشت. در هر دو جنس افراد متاهل (543، 61%)، تحصيلات راهنمايي/ متوسطه (548، 63%) و درآمد ماهانه زير نيم ميليون تومان (438، 80%) بيشترين موارد را به خود اختصاص داده بود. شايع ترين دليل اقدام به خودکشي اختلاف خانوادگي (380، 47%) و شايع ترين روش مسموميت دارويي (632، 81%) بود.
نتيجه گيري: غالبا به دليل انگ اجتماعي، با مساله خودکشي به صورت محافظه کارانه برخورد مي شود. به نظر مي رسد طراحي مداخلات پيشگيري براي گروه هاي پرخطر بر اساس يافته هاي اين مطالعه مي تواند به بهبود وضع موجود کمک شاياني نمايد.