بهره گيري از سرمايه اجتماعي در جهت امنيت و احياي بافت فرسوده

زمينه و هدف: بافت هاي قديمي اکثر شهرها به مرور زمان و در اثر تحولات جديد، عملکرد گذشته خود را از دست داده و رفته رفته رو به اضمحلال گذارده و امروزه به عنوان بزرگ ترين معضل و عدم امنيت در شهرها مطرح هستند. يکي از لوازم برنامه ريزي در دنياي جديد، توجه به مشارکت فعال و اثربخش افراد جامعه، در تمام ابعاد مختلف توسعه است. به نظر مي رسد که مشارکت، پديده پيچيده اي است که به تعداد زيادي از متغيرهاي سرمايه اجتماعي وابسته مي باشد. هدف مقاله حاضر، با مطالعه موردي محله شاطرآباد کرمانشاه، در پي آن است تا راهکارهايي به منظور بهره گيري از سرمايه هاي اجتماعي در جهت احيا و امنيت بافت قديمي محله، ارائه دهد.
روش شناسي: اين مقاله از نظر هدف، کاربردي بوده و از نظر روش، توصيفي- تحليلي است. براي گردآوري داده ها از پيمايش هاي ميداني پرسشنامه و مشاهده استفاده شده است.
يافته ها: بررسي ها نشان داد که بين دو متغير اصلي مطرح شده در سوالات تحقيق، رابطه معنادار و مستقيم برقرار است و توجه به ظرفيت ها و سرمايه هاي اجتماعي- فرهنگي موجود در محله و ارتقاي آن ها، مي تواند در تسريع روند نوسازي محله و پايدار ساختن آن موثر باشد.
نتيجه گيري: در بين مولفه هاي سرمايه اجتماعي، «آگاهي و توجه» بيشترين همبستگي را با تمايل به مشارکت در نوسازي محله نشان مي دهد. همچنين آزمون سوالات نشان داد که بين سرمايه اجتماعي ساکنان محله و هويت امنيتي و فرهنگي محله رابطه مثبت و معناداري وجود دارد. اين رابطه نشان مي دهد که با افزايش سرمايه اجتماعي، مي توان انتظار داشت که تمايل به ارتقاي امنيت و حفظ هويت فرهنگي محله، افزايش يابد. هويت فرهنگي در رويکردهاي نوين برنامه ريزي، به عنوان يک عامل و محرک توسعه پايدار مطرح است. با توجه به اين رويکرد، نگاه به محله شاطرآباد به عنوان يک مرکز قديمي در بافت مرکزي شهر کرمانشاه است که داراي اهميت امنيت عمومي و فرهنگي بوده و به مثابه ثروتي بالقوه در اقتصاد شهري، اهميت و توجهي مضاعف مي يابد.