تعيين جهت بهينه حياط مرکزي خانه هاي دوره قاجار شيراز بر اساس ميزان دريافت تابش انرژي خورشيدي

با توجه به اهميت طراحي غيرفعال بناها براي کاهش مصرف انرژي در رويکرد نوين جهاني، شناخت نحوه کارکرد الگوهاي معماري بومي در جهت کاهش فشار ناشي از ساخت و سازهاي نوين بر محيط طبيعي و تلاش در راستاي احياي چنين الگوهايي در معماري کشور ما ضروري به نظر مي رسد. هدف از اين پژوهش ارزيابي حياط مرکزي خانه هاي دوره قاجار شيراز با تکيه بر ميزان دريافت تابش انرژي خورشيدي و تاثير سايه بر ميزان تابش است.
در اين راستا پژوهش پيش رو به اين سوالات پاسخ خواهد داد که: تاثير جهت گيري خانه هاي ثبت شده دوره قاجار بر اساس ميزان دريافت تابش انرژي خورشيدي به چه صورت بوده است؟ طول، عرض و ارتفاع چه تاثيري بر ميزان سايه و دريافت تابش داشته است؟
روش تحقيق در اين مقاله، روشي ترکيبي از بررسي نمونه هاي موردي و تحقيق ميداني، با شيوه جمع آوري اطلاعات از انواع مشاهده هاي ميداني و مطالعات اسناد کتابخانه اي است. در اين مقاله تعدادي از خانه هاي ثبت شده دوره قاجار به عنوان نمونه هايي مورد بررسي نقد و تجزيه و تحليل قرار گرفته اند. سپس با توصيف هاي تحليلي، استنتاجي و طبقه بندي آنها احکام لازم صادر گرديد. نتايج تحقيق نشان مي دهد که بهترين زاويه از نظر دريافت ميزان تابش انرژي خورشيدي در جبهه شمالي حياط مرکزي خانه هاي دوره قاجار، محدوده زاويه 25 درجه چرخش نسبت به شمال است.