تحليل اصول فضايي و الگوگزيني بهينه در معماري الگوگراي معاصر ايران، بررسي موردي: سازمان ميراث فرهنگي کشور، حسين امانت

طراحي معماري الگوگرا گرايشي با تاکيد بر شناخت، تداوم و الهام از الگو ها در ساختار هاي نوين، جايگاه بالايي داشته و معماران برجسته اي همچون اردلان، امانت و سيحون تجربياتي در آن دارند. اين معماري با تاکيد بر الگو هاي معماري مي کوشد لايه هاي کالبدي و معنايي را در معماري جديد تداوم بخشد. شناخت اين رويکرد از ابعاد گوناگون ضرورت تحقيق حاضر است، شناختي باتوجه به صحت و اصالت مضامين و تجلي آن در کالبد. نگارندگان اين تحقيق در صددند با روش تحقيق تفسيري تاريخي، به شناخت پيوند معماري الگوگرا و معماري ايراني نائل آيند و زمينه طراحي اين گونه معماري و نقد نظري آن را فراهم آورند. بدين منظور، موجوديت فضايي معماري ايران و اهم اصول آن در حوزه فضايي با مراجعه به آراي صاحب نظران، مطالعه شده است. با بررسي معماري معاصر ايران، جريان هاي هويت گرايي در معماري معاصر شناخته شده است. سپس تعدادي از آثار الگوگرا با هدف شناخت پيوند الگو، منتخب و عملکرد کنوني موردتحليل قرار گرفته و چگونگي تجلي شاخص ها در الگو هاي منتخب بررسي شده است. به منظور دقت در پژوهش، بناي سازمان ميراث فرهنگي کشور از اين منظر موردارزيابي قرار گرفته است. نتايج مقاله نشان مي دهد اول، دو گونه معماري با هويت شکلي و الگويي در معماري معاصر ايران در جريان است، دوم، طراح بناي ميراث فرهنگي کشور، با نگاهي دوگانه در فرايند طراحي شکلي و الگويي، دو نظام فضايي (شهري و تک بنا) را با معماري نوگرا تلفيق کرده است. در کنار ظواهر قوي سنتي بنا، ارزش هاي اصيل معماري ايراني در تلفيقي با معماري نوگرا قرار گرفته و گسست هايي در روابط فضايي آن مشهود است. گسست هايي درنتيجه تلاش در ادغام درون و بيرون و ترکيب دو نظام فضايي مختلف که يکي ابهام و پويايي و ديگري وضوح و تمرکز را القا مي کند.