رويکرد پديدارشناسانه به دريافت مخاطب در نمايش عروسکي

تماشاگر همواره براي فهم و دريافت اثر بايد موفق به برقرارکردن ارتباط با آن شود تا اثر را حرکات يا الفاظي تهي و خالي از معنا نپندارد. در اين فرايند، تماشاگر آگاهانه يا ناآگاهانه مراحلي را در ذهن خويش مي گذراند. در اين ميان، فلسفه پديدارشناسي با مرکز توجه قراردادن ذهن آدمي و نقش آن در دريافت پديده ها حائز اهميت است. مقصود از اين جستار بررسي روند درک و دريافت مخاطب در «نمايش عروسکي» است، اما اين مسير در مقايسه با «تئاتر بازيگر» انجام خواهد شد. در اين راه، با بهره گيري از روش ادموند هوسرل در تقليل پديده ها و عزل کردن پيش داوري هاي ممکن درباره پديدارها براي رسيدن به عمق آن ها سرانجام، عروسک از يک شيء بي جان تا مرتبه بازيگر و سپس باور شخصيتش پيش مي رود. اين اتفاق تاثير مستقيم بر درک و دريافت مخاطب دارد و ذهن او را به پرکردن خلاهايي وادار مي کند که بسيار بيش از خلا هايي است که او هنگام تماشاي «تئاتر بازيگر» با آن روبه روست، زيرا عروسک، به منزله پديداري تئاتري، مسيري طولاني تر از بازيگر را طي مي کند تا به دريافت مخاطب برسد. در اين پژوهش به روش توصيفي - تحليلي و مبتني بر منابع کتابخانه اي به شرح دلايل آن پرداخته شده است.