زمينه و هدف: امروزه کاهش امنيت اجتماعي شهرها، از نتايج رشد بي رويه ي شهر و بي هويت ماندن در آن است. رويکردهاي جديد طراحي محيطي نيز بر اين نکته تاکيد دارند که با توجه به ساختار کالبدي فضاهاي شهري و تدوين و اعمال ضوابط ويژه در آن ها، مي توان به ميزان گسترده اي از ارتکاب جرائم شهري جلوگيري کرد و «پيشگيري از جرم از طريق طراحي محيطي» را مي توان براي کاهش يا جلوگيري از جرائم و بهسازي کيفيت زندگي دانست.
روش شناسي: روش پژوهش حاضر، داراي رويکردي تحليلي- توصيفي است. مباني پژوهش به روش کتابخانه اي و مرور اسنادي تهيه شده است. نگارندگان در اين پژوهش، پس از بيان مفاهيمي مرتبط با موضوع پژوهش و همچنين بيان ضرورت و اهميت پرداختن به اين موضوع، به بررسي پيشينه نظريه هاي طراحي کالبدي به منظور پيشگيري از جرائم محيطي پرداخته و پس از استخراج مولفه ها، ابعاد و شاخص هاي تاثيرگذار بر ارتقاي امنيت اجتماعي برگرفته شده از نظرات انديشمندان اين حوزه، اقدام به تدوين الگوي تحليلي مرتبط با موضوع پژوهش کرده اند و سپس پرسش نامه اي بر اساس شاخص هاي بيان شده در اين الگوي تحليلي تنظيم شده است.
يافته ها: با استفاده از آزمون تي، تحليل همبستگي، رگرسيون ساده و چند متغيره در نمونه موردي مدنظر مورد سنجش قرارگرفته که در نهايت، صحت و درستي الگوي مفهومي تبيين شده اثبات شد.
نتيجه گيري: نتايج بررسي هاي آماري نشان مي دهد که مولفه حس مالکيت (قلمروگرايي)، بيش ترين نقش را در ارتقاي امنيت اجتماعي بافت هاي فرسوده شهري به نسبت مولفه هاي ديگر دارا است.