بررسي صفات مرفولوژيکي، محتواي رزمارينيک اسيد و برخي خصوصيات اکولوژيکي جمعيت هاي مختلف مرزه رشينگري (Satureja rechingeri Jamzad)

مرزه رشينگري (Satureja rechingeri) گياهي انحصاري ايران و داراي پراکنش محدود در استانهاي ايلام و خوزستان مي باشد. در اين مطالعه که در سال 1392 انجام شد به بررسي برخي صفات مرفولوژيکي، بازده اسانس، محتواي رزمارينيک اسيد و خصوصيات اکولوژيکي در بين جمعيت هاي مختلف اين گياه پرداخته شد. رويشگاه هاي شناسايي شده مرزه رشينگري در مناطق نيمه گرمسيري استان هاي خوزستان و ايلام در طول جغرافيايي 32 تا 33 درجه و عرض جغرافيايي 46 تا 49 درجه واقع شده اند و اين گياه روي سنگلاخ ها و بافت هاي آهکي شيب هاي شمالي و جنوبي رشد مي کند. در ميان صفات مورد بررسي مرزه رشينگري، بيشترين ضريب تنوع (43.01 درصد) براي مساحت برگ و کمترين آن (9.25 درصد) براي قطر کاسه گل بدست آمد. ضريب تنوع براي بازده اسانس در جمعيت هاي مرزه رشينگري 33.71 درصد بدست آمد. بالاترين ميانگين بازده اسانس (3.51 درصد) در جمعيت کاور و پايين ترين ميانگين بازده اسانس (2.1 درصد) در جمعيت ليوس مشاهده شد. حداقل (0.93 درصد) و حداکثر (6.2 درصد) بازده اسانس بين افراد نيز به ترتيب در افرادي از جمعيت ليوس و زرين آباد مشاهده شد. بيشترين ضريب تنوع مقدار رزمارينيک اسيد در جمعيت بنه ادب (%54.49) ديده شد. مقدار رزمارينيک اسيد در عصاره متانولي جمعيت هاي مطالعه شده تنوع بالايي داشت و در مورد افراد از 0.54 تا 7.29 درصد متغير بود، در حالي که ميانگين رزمارينيک اسيد در جمعيت ها از 1.62 درصد (جمعيت کاور) تا 4.14 درصد (جمعيت زرين آباد) متغير بود. بيشتر تنوع مرزه رشينگري درون جمعيت-ها توزيع شده است که مشخص کننده تفرق محدود جمعيت ها مي باشد.