اين پژوهش، از جمله پژوهش هاي ميان رشته اي است که در حوزه هاي علوم شناختي، زبان شناسي باليني، عصب شناسي زبان و آسيب شناسي زبان قرار مي گيرد و در جهت حل مشکلات و اختلالات مربوط به زبان، انجام گرفته است. هدف از اين پژوهش، مقايسه تاثير تحريک سيستم نورون هاي آينه اي از طريق القاي موسيقي و تقليد حرکات قصدمند بر افزايش ميانگين تعداد فعل در جمله در گفتار آزاد کودکان اُتيستيک است. به همين منظور، ابتدا دو پژوهش آزمايشي در 12 جلسه روي دو دختر 6 و 7 ساله اتيستيک به مدت چهار هفته در دانشگاه علوم پزشکي ايران، دانشکده علوم توانبخشي اجرا شد. پس از مشاهده نتايج مثبت و موثر اين دو روش، نمونه هاي ديگر، يعني 6 دختر اتيستيک 5-8 ساله تک زبانه فارسي زبان، به صورت نمونه در دسترس، انتخاب شدند و 42 جلسه در طي چهارده هفته، به صورت سه جلسه 20-30 دقيقه اي در هفته تحت آموزش، قرار گرفتند. آزمودني ها به دو گروه تقسيم شدند، هنگام آموزش تقليد حرکات قصدمند در گروه اول که شامل 3 آزمودني مي شد، موسيقي در کلاس پخش نمي شد (تحريک ديداري و حرکتي)، اما در گروه دوم که شامل 3 آزمودني مي شد، هنگام آموزش تقليد حرکات قصدمند، موسيقي بي کلام پخش مي شد (تحريک ديداري، حرکتي و شنيداري). به منظور ارزيابي شاخص ميانگين تعداد فعل در جمله، گفتار آزمودني ها ، پيش و پس از اجراي مداخله، درحين بازي و مکالمات روزمره ضبط شد، سپس ميانگين تعداد فعل در جمله آن ها اندازه گيري شد. يافته هاي حاصل از پژوهش با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 20 به کمک آزمون تي زوج و آزمون تحليل کواريانس (ANCOVA) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج حاکي از آن است که ميانگين تعداد فعل در جمله، به صورت معني داري بعد از دوره آموزشي در هر دو گروه افزايش يافت. علاوه بر افزايش ميانگين تعداد فعل در کل آزمودني ها، ميانگين تعداد فعل در جمله، در گفتار آزمودني هاي گروه دوم نسبت به آزمودني هاي گروه اول تفاوت معني داري داشت. براساس يافته هاي اين پژوهش مي توان گفت تحريک سيستم نورون هاي آينه اي از طريق القاي موسيقي و تقليد حرکات قصدمند تاثير مثبتي بر افزايش ميانگين تعداد فعل در جمله در کودکان اتيستيک دارد. البته گفتني است که تحريک شنيداري- ديداري- حرکتي اين سيستم عصبي، تاثير بيشتري بر پيشرفت وضعيت کلامي اين کودکان دارد.