مشارکت اجتماعي در پهنه مرکزي تهران: با تاکيد بر نهادهاي مردم مدار و شوراياري ها

اداره شهر فقط در نهادهاي رسمي مديريت شهري خلاصه نمي شود. در اين پژوهش، بحث درباره مشارکت با تمرکز بر دو نهادي صورت مي گيرد که نقش مهمي در جلب مشارکت هاي مردمي دارند: سازمان هاي مردم نهاد به عنوان نماينده اي از جامعه مدني و شوراياري ها به عنوان نماينده اي از دولت محلي. هدف اين پژوهش بررسي تجربيات و تلاش هاي عيني پيرامون جلب مشارکت هاي مردمي در پهنه مرکزي شهر تهران (مناطق 6، 7، 11 و 12) است. روش تحقيق کيفي است و از تکنيک مصاحبه عميق براي جمع آوري داده ها استفاده شده است. مصاحبه ها با يازده نفر از مسوولان سازمان هاي مردم نهاد و همچنين هشت نفر از اعضاي شوراياري محلات انتخابي در مناطق مرکزي تهران انجام گرفته است. پس از پياده کردن تمام مصاحبه ها، تحليل از طريق کدگذاري دستي داده ها بر اساس مقولات مشخص شده از قبل صورت پذيرفت. بر اساس يافته هاي اين پژوهش، تعامل مثبت و سازنده اي ميان سازمان هاي مردم نهاد و شوراياري ها از يک طرف و ميان اين دو نهاد با بخش دولتي و حکمراني شهري از طرف ديگر ايجاد نشده است. سازمان هاي مردم نهاد تخصصي و شوراياري ها که هر دو درباره مشکلات و مسائل اجتماعي و شهري آگاهي و شناخت خوبي دارند، در روابط قدرت نهادهاي شهري و دولتي، جدي گرفته نمي شوند. در محلات قديمي تهران به ويژه در مناطق 12 و 11، حس تعلق به فضاهاي محلي کم شده است. بخشي از اين مساله به دليل انباشته شدن آسيب هاي اجتماعي، زوال سرمايه اجتماعي محلي و مهاجرت ساکنان قديمي به محلات بهتر است. نبود تعلق خاطر و کاهش سرمايه اجتماعي محلي، عدم مشارکت را به همراه مي آورد.