به نظر مي رسد مبتلايان به اختلال استرس پس از ضربه در راهبردهاي تنظيم هيجاني و چگونگي کنار آمدن با هيجان هاي دشوار دچار مشکلاتي هستند. مدل طرح واره هاي هيجاني ممکن است به عنوان يک مدل يکپارچه برخي از اين ويژگي ها را توضيح دهد. هدف پژوهش حاضر بررسي طرح واره هاي هيجاني در بيماران مبتلا به PTSD است. تعداد 20 نفر بيمار مبتلا به PTSD بر اساس معيارهاي DSMIV-TR و 20 نفر افرادي که تجربه تروما را داشتند (Non PTSD) و 20 فرد بهنجار که در متغيرهاي جنس و سن همتا شده بودند در مطالعه شرکت کردند. ابزار پژوهش شامل مصاحبه باليني ساختاريافته براي اختلالات محور I درDSM-IV (SCID-I)، سياهه افسردگي بک نسخه2 (BDI II)، سياهه اضطراب بک (BAI)، مقياس طرح واره هاي هيجاني ليهي LESS))، مقياس خودسنجي تاثير رويداد (IES-R) بود. داده ها از طريق روش تحليل واريانس يک راهه و t مستقل مورد تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان دادند که افراد مبتلا به PTSD در مقايسه با دو گروه ديگر، بطور معناداري در طرح واره هاي هيجاني ناسازگارانه (نشخوارذهني، احساس گناه، غيرقابل کنترل بودن، سرزنش) نمره بالاتر و در طرح واره هاي هيجاني سازگارانه (خودآگاهي هيجاني، پذيرش و توافق، قابل درک بودن) نمره پايين تري گزارش دادند. همچنين بيماران مبتلا به PTSD بطور معناداري در سياهه BDI و BAI نمره بالاتري گرفتند. اين نتايج علاوه بر فراهم نمودن طرح واره هاي هيجاني سازگارانه جايگزين، اهميت باليني مورد هدف قرار دادن و کاهش استفاده از طرح واره هاي هيجاني ناکارآمد در بافتار درمان اختلال PTSD را برجسته کرده است.