مساله اصلي اين پژوهش مطالعه مشکلات نوجوانان افغانستاني در تعاملات روزمره و تاثير اين مشکلات و تنگناها بر شکل گيري تصور از خود و ديگري در آن هاست. ملاحظات نظري بر اساس نظريات متفکران مکتب کنش متقابل نمادين و با استفاده از سازه مطروديت اجتماعي تدوين شده است. اين پژوهش از نوع پژوهش هاي کيفي است، گردآوري داده ها با استفاده از مصاحبه هاي نيمه ساخت يافته و مصاحبه هاي روايي صورت گرفته است. تحليل داده ها نيز با استفاده از نظريه داده نگر انجام گرفته است. براي انجام دادن اين پژوهش درمجموع با 21 نفر از نوجوانان (12 تا 16 ساله) افغانستاني دختر و پسر ساکن شهر تهران مصاحبه شد. يافته ها بيان مي کند افراد مورد مطالعه در جريان تعاملات روزمره خود با ايرانيان مورد تحقير و بي احترامي بوده اند و به آن ها برچسب افي (افغاني) زده شده است. مصاحبه شوندگان نيز به منظور اجتناب از برخوردها «فاصله گيري» را به عنوان استراتژي کنش برگزيده اند. تصور افراد مورد مطالعه از ايرانيان به عنوان ديگري، خودبرتربين، ضدافغاني و عموما مشتمل بر بي اعتمادي بوده است. اين تصور از ديگري بر تصور از خود افراد مورد مطالعه تاثير داشته است و در کنار ساير عوامل سبب شده است آن ها خود را افرادي متفاوت از ايرانيان تلقي کنند. احساس تفاوت با ايرانيان در ذهن افراد مورد مطالعه درواقع همان تصوري است که ايرانيان درباره آن ها داشته اند. آن ها خود را نسبت به ايرانيان متفاوت مي دانند، چراکه از سوي ايرانيان افرادي متفاوت و به عنوان ديگري تعريف شده اند.