مقايسه ميزان حاملگي به دنبال انتقال جنين تازه و جنين منجمد شده در زنان تحت درمان با روش هاي کمک باروري

مقدمه: منجمد کردن رويان ها به صورت بالقوه بهترين راه براي افزايش ميزان باروري براي زنان در معرض سندرم تحريک بيش از حد تخمدان و زنان در خطر از دست رفتن عملکرد تخمدان مي باشد. با توجه به اهميت موضوع و پيشرفت هاي روزافزون در دنيا در زمينه جنين هاي فريز و بارداري، مطالعه حاضر با هدف مقايسه ميزان باروري و عوامل موثر بر آن به دنبال انتقال جنين تازه و جنين منجمد شده در زنان تحت درمان با روش هاي کمک باروري انجام شد.
روش کار: اين مطالعه هم گروهي طي سال هاي 89-1388 بر روي 200 زن نابارور که جهت درمان ناباروري به مرکز ناباروري منتصريه مشهد مراجعه کرده و کانديد IVF/ICSI بودند، انجام شد. رويان هاي بيماران در گروه هاي تازه يا منجمد براي انتقال به رحم مورد استفاده قرار گرفتند. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار آماري SPSS (نسخه 11.5) و آزمون هاي کاي اسکوئر، تي مستقل و کروسکال واليس استفاده شد. ميزان p کمتر از 0.05 معني دار در نظر گرفته شد.
يافته ها: از 200 زن نابارور، 80 نفر (40%) اززنان باردار شدند که 43 نفر (43%) در گروه جنين تازه و 37 نفر (37%) در گروه جنين منجمد بودند که اين تفاوت از نظر آماري معنادار نبود (p=0.38). علل ناباروري، تعداد سلول هاي جنين و grading جنين هاي انتقال يافته، عوارض زايماني، نحوه انتقال جنين، تعداد جنين هاي حاصل از زايمان و ضخامت آندومتر بين دو گروه تفاوت معناداري نداشت (p=0.61). تفاوت ميانگين تعداد جنين هاي منتقل شده در دو گروه معنادار بود (p<0.05) که اين تفاوت پس از حذف زنان حامله نشده و انجام مقايسه در زنان حامله شده، ديگر معنادار نبود (p=0.22).
نتيجه گيري: هيچ تفاوتي از نظر ميزان حاملگي و عوارض بارداري بين دو گروه جنين هاي فريز و جنين هاي تازه وجود ندارد (p=0.53).