واکاوي کمي تاثيرکيفيت آب هاي زيرزميني در ارتقاء شاخص هاي توسعه روستايي برمبناي مدل موريس، مطالعه موردي: شهرستان خنج

وجود آب و بهره مندي مستمر از آن همواره در موجوديت سکونتگاه هاي روستايي و پايداري اين جوامع نقش اساسي ايفا نموده است. در حال حاضر، حفاظت از منابع آب و بهره برداري بهينه از آن به يک مساله مهم جهاني تبديل شده است. اين مساله به ويژه با وقوع خشک سالي هاي اخير از ابعاد وسيع تري برخوردار شده است. بنابراين ضرورت دارد که با مطالعات موردي در نواحي مختلف، ارزش و اهميت عامل آب در موجوديت و توسعه جوامع انساني مورد بازشناسي قرار گيرد، زيرا شناخت و تحليل جنبه هاي مختلف اين مساله و افزايش آگاهي هاي عمومي در مورد آن مي تواند زمينه ساز موفقيت راهکارهاي استحصال و مصرف بهينه آب باشد.در اين تحقيق به بازشناسي نقش و اهميت عامل کيفيت آب زيرزميني در توسعه روستايي شهرستان خنج واقع در استان فارس پرداخته شد. پس از تقسيم اين شهرستان به هفت منظومه روستايي و سنجش سطح توسعه آنها بر مبناي مدل موريس، با استفاده از نرم افزار SPSS ضريب همبستگي بين سطح توسعه روستايي و کيفيت منابع آب زيرزمينيمحاسبه گرديد. نتيجه بررسي نشان داد که عدم اطمينان به بارش سالانه در شهرستان خنج، باعث شده که فعاليت و معيشت در سطح روستاهاي اين منطقه به استحصال آب زيرزميني، آن هم با کيفيت هاي قابل استفاده، متکي بودهو درجه توسعه منظومه هاي روستايي اين شهرستان با آب زيرزميني از ضرايب همبستگي بيش از 0.70 برخوردار است. بنابراين، با عنايت به وابستگي بالاي توسعه روستايي اين منطقه به عامل آب زيرزميني، اتخاذ راهکارهاي استحصال و مصرف بهينه آب زيرزميني خواهد توانست با صرفه جويي در مصرف اين عامل حياتي و افزايش آب قابل دسترس، ظرفيت هاي جديدي براي ارتقاء توسعه روستايي فراهم نمايد.