هدف پژوهش تعيين اثربخشي طرحواره درماني گروهي بر تعديل طرحواره هاي ناسازگار اوليه و کاهش علائم اختلال اضطراب اجتماعي (SAD) در دانشجويان بود. روش پژوهش از نوع نيمه تجربي و همراه با گروه کنترل و ارزيابي به صورت پيش آزمون- پس آزمون بود. بدين منظور 20 نفراز دانشجويان پسر داراي علايم اختلال اضطراب اجتماعي از دانشگاه اصفهان به شيوه داوطلبانه انتخاب شده و به صورت تصادفي به دو گروه آزمايشي و کنترل گمارده شدند (n1=n2=10). سپس طرحواره درماني گروهي طي 8 جلسه 90 دقيقه اي به صورت جلسات هفتگي بر روي گروه آزمايش اجرا شد و گروه کنترل مداخله اي دريافت نکرد. ابزار پژوهش پرسش نامه اضطراب اجتماعي (SPIN) و مقياس طرحواره هاي ناسازگار اوليه يانگ (YSQ_SF)بود. نتايج تحليل کوواريانس چندمتغيره نشان داد که بين ميانگين نمرات طرحواره هاي ناسازگار اوليه در مرحله پس آزمون در دو گروه تفاوت معني داري مشاهده مي شود و طرحواره درماني موجب کاهش معنادار نمرات تمامي طرحواره هاي ناسازگار اوليه به جز دو طرحواره رهاشدگي/ بي ثباتي و اطاعت در افراد گروه آزمايش شده است. يافته ها همچنين نشان داد طرحواره درماني علايم اختلال اضطراب اجتماعي را نسبت به گروه کنترل در مرحله پس آزمون به ميزان معناداري کاهش مي دهد. نتايج بيانگر آن بود که اين تغيير در نمرات کل و ابعاد علائم ترس و اجتناب معنادار و بر بعد ناراحتي فيزيولوژيک معنادار نبود (p<0.05). مي توان گفت که طرحواره درماني براي اصلاح طرحواره هاي ناسازگار اوليه و کاهش علائم اختلال اضطراب اجتماعي از اثربخشي لازم برخوردار است.