وارسي به کارگيري رهيافت پيشايندي در رويارويي با پيشايندها در برنامه ريزي يکپارچه براي بزرگ شهر تهران

سيستم هاي برنامه ريزي شهري در معرض عدم قطعيت ها و پيشايندهايي قراردارند که مي توانند موجب اختلال در کارکردهاي آنها شوند. براي رويارويي با اين چالش در تفکر راهبردي «رهيافت پيشايندي» مبتني بر اصل «تطابق با شرايط ويژه مورد برنامه ريزي» تدبير شده است. در بزرگ شهر تهران افزون بر پيشايندهاي ذاتي، پيچيدگي فرايندهاي تصميم گيري ناشي از تمرکز تصميم گيري بخش عمومي، تمرکز سرمايه گذاري و فعاليت هاي اقتصادي در کشور و وجود عوامل تصميم گيري و سياست گذاري چندگانه نيز همچون عوامل تشديدکننده اثرات پيشايندهاي ذاتي عمل مي کنند. پژوهش اين مقاله پرسشي دوگانه را پيش مي کشد: نخست اينکه آيا عوامل سياست گذار و اجراکننده سياست هاي شهري در برنامه ريزي براي بزرگ شهر تهران از پيشايندهاي موجود و نيز ضرورت به کارگيري رهيافت پيشايندي در سازوکار برنامه ريزي که در پي يکپارچگي است براي اين شهر آگاه هستند و دوم اينکه چگونه مي توان به رديابي وجود چنين آگاهي و چگونگي رويارويي عوامل سياست گذار و اجراکننده سياست هاي شهري در اين بزرگ شهر با پيشايندهاي شناخته شده و يا ناشناخته پرداخت. در اين مقاله از روش «بازبيني سيستماتيک» براي توصيف-تحليلي چارچوب هاي نظري مربوط به رهيافت پيشايندي و از روش «تحليل کيفي-استنتاجي محتواي متون» براي آزمون به کارگيري رهيافت پيشايندي در برنامه ريزي يکپارچه براي بزرگ شهر تهران استفاده شده است تا بتوان فرصت هاي پيش رو در استفاده از رهيافت پيشايندي را براي ارتقاي کارکرد سازوکار جاري برنامه ريزي و آماده سازي مسير استقرار سازوکاري بازسازماندهي شده به منظور راه اندازي برنامه ريزي مبتني بر اصول يکپارچگي براي بزرگ شهر تهران و نيز بازدارنده هاي موجود احتمالي در به کارگيري رهيافت پيشايندي در اين در مسير را رديابي کرد.