تغييرات طول محوري بعد از ترابکولکتومي در اندازه گيري با دو روش بيومتري تماسي و غير تماسي

هدف: مقايسه تغييرات طول محوري چشم در اندازه گيري به دو روش تماسي و غير تماسي بعد از ترابکولکتومي با ميتومايسين C.
روش پژوهش: سي و چهار چشم از 31 بيمار مبتلا به گلوکوم که کانديد جراحي ترابکولکتومي اوليه بودند، براي ورود به مطالعه انتخاب شدند. طول محوري با استفاده از دستگاه هاي بيومتري A اسکن اولتراسوند به روش تماسي (UD-6000 Ultrasonic A/B scanner biometer, TOMEY) و بيومتري اپتيکال غير تماسي (LenStar LS 900, Haag stereit)، يک روز قبل و سه و شش ماه پس از جراحي اندازه گيري شد. در نهايت مقادير مربوط به سه و شش ماه پس از ترابکولکتومي با مقادير قبل از عمل مورد مقايسه قرار گرفت.
يافته ها: پس از ترابکولکتومي با ميتومايسين C، طول محوري در اندازه گيري با هر دو روش A اسکن و LenStar به ترتيب 0.21±0.16 و 0.14±0.13 ميلي متر در سه ماه و 0.19±0.15 و 0.14±0.15 ميلي متر در شش ماه پس از عمل کاهش يافت (در همه موارد p<0.001). در هر دو پي گيري سه و شش ماه بعد از عمل، ميانگين کاهش طول محوري در اندازه گيري با LenStar به طور معني داري از A اسکن کم تر بود [0.07±0.15] ميلي متر (p=0.011) در سه ماه، 0.04±0.09 ميلي متر (p=0.02) در شش ماه.[
نتيجه گيري: استفاده از روش بيومتري غيرتماسي با حذف کاهش کاذب طول محوري ناشي از اثر پروب بيومتري تماسي روي چشم هاي نرم شده بعد از ترابکولکتومي باعث مي شود اندازه گيري طول محوري جهت محاسبه قدرت لنز داخل چشمي بعد از ترابکولکتومي با دقت بيش تري انجام شود.