کاهش انتخابي جنين، بررسي مباني عدم مشروعيت آن در فقه اسلامي

استفاده از روش هاي درمان ناباروري، هر چند آرزوي فرزنددار شدن را به واقعيت نزديک مي کند، در برابر، خانواده هاي نابارور را با مشکل چندقلوزايي رو به رو خواهد کرد. جامعه پزشکي در صدد است با کاهش تعداد جنين ها، ضمن بارور کردن زن و شوهر نابارور، آنها را از نگراني داشتن چند فرزند نيز برهاند. در اين پژوهش بر آن هستيم تا دلايل مشروعيت يا عدم مشروعيت کاهش جنين را بررسي کنيم. بررسي هاي فقهي مساله کاهش جنين، نشان مي دهد: 1. اصل نخستين در اموري که با جان انسان ارتباط دارد، احتياط است و نه برائت. از اين رو، هنگام ترديد در مشروعيت کاهش جنين، چون موضوع اين عمل از بين بردن موجودي است که مي تواند به انسان بالغ و کامل تبديل شود، بايد احتياط کرد و از هر اقدامي که به نابودي وي منجر شود، خودداري کرد؛ 2. مهم ترين دليل براي اثبات عدم مشروعيت کاهش جنين، شخص انگاري جنين است. موجود داخل رحم تا پيش از برخورداري از روح انساني، گرچه انسان کامل به حساب نمي آيد، انسان بالقوه اي است که هر چه از طول دوره جنيني او مي گذرد، از شخصانيت اخلاقي و در نتيجه از شخصانيت فقهي - حقوقي بيشتري برخوردار است؛ 3. رضايت پدر و مادر براي اثبات جواز کاهش جنين کافي نيست؛ زيرا سلطنت تکويني آنها بر مايعات جنسي خود، سبب نمي شود پس از تشکيل سلول تخم، اختيار از بين بردن آن را داشته باشند.