تحليلي بر چگونگي پراکندگي کرسي هاي مجلس شوراي اسلامي در ايران

انتخابات، فرايندهاي انتخاباتي، تصميم گيري و تصميم سازي به وسيله نهادهاي منتخب، از جمله اصول بيشتر کشورهاي جهان براي توسعه و تکامل است. يکي از مناسب ترين ظرفيت ها براي اعتمادسازي بيشتر بين اقوام و افکار مختلف و جذب و هدايت آن ها به سوي يک آرمان و انديشه سياسي مشترک و حفظ تماميت کشور، وجود نهاد قانونگذاري در کشور است. نهادي که مهم ترين هدف آن، وضع قوانين عادلانه است. اين مهم در کشوري مانند ايران که از نظر قومي - مذهبي و زباني متنوع است، اهميت ويژه اي دارد. تجمع نمايندگان ملت از سراسر کشور به صورت برابر، بدون توجه به قوميت، زبان و مذهب، الگويي متناسب از مشارکت سياسي تمام ملت را به نمايش مي گذارد. اين امر در بلندمدت، بر تقويت نيروهاي مرکزگرا تاثير خواهد گذاشت و اصل وحدت، وفاق و وفاداري ملي و يکپارچگي سياسي - فضايي را به همراه خواهد داشت. از اين رو، پژوهش حاضر به دنبال پاسخگويي به دو پرسش اساسي خواهد بود: 1. آيا در جمهوري اسلامي ايران، با توجه به پراکندگي جمعيت و وسعت سرزمين، فرصت برابر براي دستيابي به کرسي هاي مجلس شوراي اسلامي براي همه مردم وجود دارد؟ 2. در صورت نبود دسترسي مناسب، علل اصلي آن چه بوده است؟ نتايج نشان داد که در ايران، فرصت برابر در دسترسي به کرسي هاي مجلس براي همه مردم با توجه به وسعت و پراکندگي جمعيت فراهم نيست و تمايز زيادي بين استان ها ديده مي شود. ارزش راي ها در استان هاي مختلف، متفاوت است و مجموعه اي از عوامل که عمدتا منشا سياسي و مديريتي داشته اند، به صورت زنجيره اي به نبود تعادل منجر شده اند.