بررسي خوردگي در آزمونه هاي بتني مسلح با نسبت آب به سيمان مختلف واقع در شرايط رويارويي پاشش در منطقه خليج فارس (يادداشت پژوهشي)

امروزه پديده خوردگي در سازه هاي بتني اجرا شده در مناطق جنوبي کشور يکي از معضلات مهم جامعه مهندسي کشور مي باشد. پديده خوردگي هر ساله هزينه هاي هنگفت مالي بر کشور تحميل مي کند. با اين وجود، مي توان با شناخت بهتر عوامل و دلايل آن در منطقه خليج فارس، گام هاي موثرتري در راستاي پيشگيري از خسارت هاي احتمالي و بهبود وضعيت موجود برداشت. در اين تحقيق، با توجه به اينکه شرايط رويارويي پاشش يکي از مناطق حساس براي خوردگي آرماتور و در نتيجه تخريب بتن در محيط هاي دريايي مي باشد، با ساخت آزمونه هاي بتني مسلح با نسبت هاي آب به سيمان مختلف (0.35، 0.40، 0.45 و 0.5) واقع در اين شرايط رويارويي در منطقه خليج فارس (جزيره قشم)، وضعيت خوردگي آرماتور با استفاده از روش هاي مختلفي از جمله جريان ماکروپيل، پتانسيل نيم پيل و نرخ خوردگي آرماتور در طول 18 ماه بررسي شده است. بر اساس نتايج حاصله، کاهش نسبت آب به سيمان اثرات قابل ملاحظه اي بر کنترل خوردگي و تعويق زمان شروع خوردگي خواهد داشت. همچنين مقايسه روش هاي مورد استفاده براي بررسي خوردگي نشان از دقت مناسب آن ها براي تخمين شروع احتمالي خوردگي دارد.