بررسي نقش فرسودگي شغلي در رابطه بين استرس و عملکرد شغلي حسابرسان

مقدمه: استرس و فرسودگي شغلي از جمله خطرهاي شغلي است که در سال هاي اخير مورد توجه قرار گرفته است. از اين رو، پژوهش حاضر با هدف پوشش اين بعد از دانش حسابرسي به بررسي اثرات ناشي از استرس شغلي بر عملکرد حسابرسان با توجه به اثر ميانجي فرسودگي شغلي پرداخته است.
روش پژوهش: اين پژوهش از نوع توصيفي-همبستگي است که جامعه آماري آن را کليه حسابرسان شاغل در موسسات حسابرسي در سطح کشور از جمله سازمان حسابرسي در سال 1393 در بر مي گيرد و نمونه پژوهش شامل 213 مشاهده منتخب از اين جامعه است. ابزار مورد استفاده پژوهش تلفيقي از سه پرسش نامه در زمينه استرس شغلي، فرسودگي شغلي و عملکرد شغلي است. داده ها با بکارگيري نرم افزارهاي SPSS نسخه 21، Amos نسخه 21 و Excel نسخه 2010 از طريق الگوسازي معادلات ساختاري و ضريب همبستگي پيرسون مورد تحليل قرار گرفت.
يافته ها: يافته هاي پژوهش نشان دهنده وجود رابطه بين استرس شغلي، فرسودگي شغلي و عملکرد شغلي است. به عبارت ديگر، نتايج حاکي از تاييد ارتباطي مثبت و معنادار ميان استرس شغلي با فرسودگي شغلي و تاييد رابطه منفي و معنادار ميان فرسودگي شغلي با عملکرد شغلي حسابرسان است. هم چنين، رابطه منفي استرس شغلي با عملکرد شغلي از طريق متغير ميانجي فرسودگي شغلي مورد تاييد قرار گرفت.
نتيجه گيري: وجود رابطه بين استرس شغلي، فرسودگي شغلي و عملکرد شغلي مبين آن است که ارتقاء عملکرد يکي از پيامدهاي مثبت کاهش استرس و فرسودگي شغلي است. از اين رو، با توجه به اهميت نقش استرس و فرسودگي شغلي بر عملکرد حسابرسان، پيشنهاد مي شود که با کاهش عوامل استرس زاي شغلي در محيط کار، موجبات ارتقاء عملکرد، بهبود کيفيت و سرانجام افزايش اعتبار حرفه حسابرسي در جامعه فراهم شود.