نقش تاب آوري در ارتباط تنظيم هيجان شناختي و کيفيت دوستي دو گروه از دانشجويان سيگاري و غيرسيگاري دانشگاه علامه طباطبايي

سيگار رايج ترين ماده اعتيادآور است که دوستي نامناسب و تنظيم منفي هيجانات با در نظر گرفتن نقش تاب آوري، احتمال مصرف اين ماده را بالا مي برد. هدف اين پژوهش بررسي نقش تاب آوري در ارتباط تنظيم هيجان شناختي و کيفيت دوستي دو گروه از دانشجويان سيگاري و غيرسيگاري مي باشد. پژوهش حاضر از نوع همبستگي و علي-مقايسه اي است. در اين پژوهش 200 نفر از دانشجويان کارشناسي ارشد دانشگاه علامه طباطبايي تهران به روش نمونه گيري خوشه اي چندمرحله اي انتخاب و پرسشنامه هاي تنظيم هيجان شناختي، کيفيت دوستي و تاب آوري را تکميل نمودند. يافته هاي پژوهش با استفاده از نرم افزار آماري SPSS و آزمون هاي t مستقل، همبستگي پيرسون، همبستگي پاره اي و رگرسيون گام به گام مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد که ميانگين تاب آوري و راهبردهاي تنظيم هيجان در دو گروه سيگاري و غيرسيگاري داراي تفاوت آماري معني داري مي باشد. همچنين بين راهبردهاي مثبت تنظيم هيجان و کيفيت دوستي با کنترل تاثير تاب آوري رابطه مثبت و بين راهبردهاي منفي تنظيم هيجان و کيفيت دوستي با کنترل تاثير تاب آوري رابطه منفي معني دار وجود دارد. بحث و با توجه به نتايج مي توان گفت که افراد سيگاري از راهبردهاي مثبت تنظيم هيجان و همچنين تاب آوري کمتري نسبت به گروه مشابه غيرسيگاري برخوردارند. همچنين تاب آوري شرط لازم و نه کافي در ارتباط بين تنظيم هيجان و کيفيت دوستي است.