بررسي تاثير درمان شناختي-رفتاري مذهب محور بر تاب-آوري و نگرش هاي ناکارآمد زوجين

هدف پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي درمان شناختي-رفتاري گروهي مذهب محور بر تاب آوري و نگرش هاي ناکارآمد زوجين بود. روش پژوهش حاضر از نوع آزمايشي با پيش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بوده است. نمونه آماري اين پژوهش شامل 30 زن متاهل، با نگرش ناکارآمد پايين و تاب آوري بالا که با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس به طور همتاسازي انتخاب شدند. اين افراد از نظر سن، وضعيت اقتصادي- اجتماعي، عدم ابتلا به بيماري هاي جسماني، دارابودن يک انحراف معيار بالاتر از ميانگين در پرسشنامه نگرش هاي ناکارآمد ويک انحراف معيار پايين تر از ميانگين در پرسشنامه تاب آوري کانر و ديويدسون و ساير متغيرهاي مورد نظر پژوهش همگون بودند. سپس آزمودني ها به طور تصادفي به دو گروه آزمايش و کنترل تقسيم شدند. در مورد گروه آزمايش 10 جلسه 45 دقيقه اي روان-درماني شناختي-رفتاري مذهب محور اجرا گرديد اما درمورد گروه کنترل هيچ مداخله اي صورت نگرفت. داده هاي حاصل با استفاده از تحليل کوواريانس چندمتغيري (MANCOVA) تجزيه و تحليل شدند. يافته هاي پژوهشي نشان دادند که بين گروه آزمايش وکنترل پس از اجراي روان درماني شناختي- رفتاري مذهب محور تفاوت معناداري وجود داشت (0.0005)p<، همچنين ميزان نگرش هاي ناکارآمد در گروه آزمايش نسبت به گروه کنترل به طور معناداري کاهش يافته و ميزان تاب آوري نيز افزايش يافته بود.