بررسي مقايسه اي سبک هاي والدگري و خودکارآمدي والديني در مادران کودکان با و بدون نشانه هاي اضطرابي

مقدمه: اختلالات اضطرابي از شايع ترين مشکلات در بين کودکان مي باشد که مي تواند به مشکلات کارکردي منجر شود. اکثر مطالعات نشانگر همپوشي بالاي اختلالات اضطرابي کودک و خانواده وي بوده اند. هدف مطالعه حاضر، مقايسه بين سبک هاي والدگري و خودکارآمدي والدگري مادران کودکان مضطرب و غيرمضطرب بوده است.
روش کار: در اين تحقيق علي- مقايسه اي در سال 1392 110 کودک (55 کودک مبتلا به اضطراب و 55 کودک غيرمبتلا به اضطراب) به همراه مادران شان شرکت کردند. کودکان مضطرب از طريق نمونه گيري در دسترس و کودکان غيرمضطرب بر اساس همتاسازي متغيرهاي جمعيت- شناختي با گروه مضطرب از مدارس ابتدايي شهر مشهد انتخاب شدند. مادران کودکان، پرسش نامه هاي سبک هاي والدگري، خودکارآمدي والدگري و اطلاعات جمعيت شناختي را تکميل نمودند. مقايسه نتايج دو گروه با استفاده از نرم افزار SPSS و آمار توصيفي و آزمون تي مستقل انجام شد.
يافته ها: نتايج نشان داد که تعارض و سردرگمي مادران کودکان مضطرب به طور معني داري بالاتر از تعارض و سردرگمي مادران گروه شاهد (P<0.001) و پاسخ دهي، دسترسي و حساسيت مادران کودکان مضطرب به شکل معني داري پايين تر از مادران کودکان گروه شاهد (P<0.001) است. هم چنين مادران کودکان مضطرب سطوح پايين تر خودکارآمدي والديني را در مقايسه با مادران کودکان غيرمضطرب نشان دادند (P<0.001)
نتيجه گيري: نتايج اين پژوهش نشانگر ارتباط اضطراب کودکان با برخي از عوامل والدگري مثل سبک هاي والدگري و خودکارآامدي والدگري بوده است. بنابراين شايسته است در ارزيابي و درمان کودکان مضطرب و هم چنين پيشگيري به برخي از عوامل والديني توجه شود.
اصل مقاله بصورت متن کامل انگليسي، در بخش انگليسي قابل رويت است.