پيش بيني فرسودگي زناشويي بر اساس تمايز يافتگي و صميميت جنسي در پرستاران

مقدمه: فرسودگي زناشويي نشان از بي روح و خسته بودن زوجين از زندگي مشترک است. زوجين با سطح تمايزيافتگي بالا با صميميت جنسي نسبتا خوب زندگي شادتري را تجربه مي کنند. هدف از انجام پژوهش حاضر پيش بيني فرسودگي زناشويي براساس تمايزيافتگي و صميميت جنسي در پرستاران است.
روش: اين پژوهش از نوع همبستگي است و جامعه آماري پژوهش متشکل از پرستاران متاهل زن شاغل چندين بيمارستان تهران در سال 1393 بود که 159 نفر به روش تصادفي ساده انتخاب شدند. براي جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه تمايزيافتگي، پرسشنامه صميميت جنسي و پرسشنامه فرسودگي زناشويي استفاده شد و داده ها از طريق روش آماري رگرسيون تجزيه و تحليل شدند.
يافته ها: نتايج تجزيه و تحليل داده ها نشان داد که بين تمايزيافتگي و صميميت جنسي با فرسودگي زناشويي رابطه معناداري وجود دارد (r=0.612، P<0.001). نتيجه رگرسيون چند متغيري بيانگر آن است که تمايزيافتگي و صميميت جنسي 37.4% از واريانس فرسودگي زناشويي را تبيين مي نمايند.
نتيجه گيري: با توجه به نتايج جداول رگرسيون، متغيرهاي تمايزيافتگي و صميميت جنسي توانايي پيش بيني کنندگي فرسودگي زناشويي را دارند.