رابطه رضايت شغلي پزشکان مرد با رضايتمندي زناشويي و کيفيت زندگي همسران آنها

مقدمه: خانواده نهاد مهم اجتماعي است که رضايت زوجين در تداوم آن نقش حياتي دارد، اين در حالي است که متغيرهاي متعددي بر رضايت زوجين اثرگذار هستند. پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه رضايتمندي شغلي با رضايتمندي زناشويي و کيفيت زندگي در پزشکان مرد تهران به همراه همسران آنها انجام شد.
روش: اين مطالعه از نوع همبستگي مي باشد. نمونه شامل 150 پزشک عمومي مرد شاغل به کار طبابت در تهران (150 پزشک مرد به همراه همسرانشان مجموعا 300 نفر) است که به صورت خوشه اي چند مرحله اي در سال 1393 انتخاب شدند. در اين پژوهش از پرسشنامه اي متشکل از چهار بخش اطلاعات دموگرافيک، رضايت شغلي (JDI)، رضايت زناشويي اينريچ و کيفيت زندگي (SF-36) براي جمع آوري اطلاعات استفاده شد. داده ها به کمک نرم افزار SPSS-18 و با استفاده از آزمون هاي همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه تحليل شد.
يافته ها: يافته هاي پژوهش نشان داد بين رضايتمندي شغلي و کيفيت زندگي، رضايتمندي زناشويي و خرده مقياسهاي آن رابطه معناداري وجود دارد (p<0.0001). همچنين رضايتمندي شغلي مي تواند 9.7% واريانس رضايت زناشويي (p<0.0001) و 5.5% واريانس کيفيت زندگي (0.002) را در اين گروه پيش بيني مي کند.
نتيجه گيري: اين نتايج تاکيد مي کند که مولفه رضايتمندي شغلي بر ميزان رضايت زناشويي و کيفيت زندگي تاثير دارد بنابراين مشاوران و زوج درمانگران بايد آن را در مداخلات درماني نارضايتي زناشويي مدنظر قرار بدهند.