رابطه کيفيت زندگي کاري با سطح مشارکت و استرس در کارکنان مراکز بهداشتي درماني

مقدمه: کيفيت زندگي کاري يکي از مهم ترين موضوعات مديريت منابع انساني است که با رضايت شغلي، ترک شغل، ميزان گردش مالي، شخصيت و استرس ناشي از کار مرتبط است. در اين پژوهش هدف بررسي رابطه کيفيت زندگي کاري و مشارکت و سطوح استرس در بين کارکنان مراکز بهداشتي درماني شهري بود.
مواد و روش ها: اين يک مطالعه توصيفي / تحليلي و مقطعي بود که بر روي 124 نفر از کارکنان مراکز بهداشتي درماني شهرستان همدان به روش تصادفي انجام شد. از پرسشنامه هاي سنجش کيفيت زندگي کاري والتون، سنجش مشارکت بلچر و استرس براي دستيابي به اهداف پژوهش استفاده شد و از آزمون پيرسون براي تعيين ارتباط بين متغيرها استفاده شد.
يافته ها: نتايج نشان داد 40.3 درصد افراد سطح مشارکت کلي را کم، 38.7 درصد در حد متوسط و 21 درصد ميزان مشارکت را زياد دانسته اند، همچنين 73.4 درصد افراد سطح استرس ادراک شده پايين و 26.6 درصد سطح استرس ادراک شده را زياد گزارش کرده اند. يافته هاي تحقيق تائيد کردند که بين مشارکت و سطح کيفيت زندگي کاري افراد رابطه معني دار مثبت برقرار است (r=0.33، P-value< 0.001)، همچنين بين کيفيت زندگي کاري و استرس رابطه منفي وجود دارد، (P-value=0.015، r=-0.219).
نتيجه گيري: با شناخت سطح استرس و مشارکت کارکنان و با ارائه و پياده سازي استراتژي هاي مناسب مشارکت و کاهش استرس، مي توان کيفيت زندگي کاري و نهايتا بهره وري سازمان هاي ارائه کننده خدمات بهداشتي را افزايش داد.