زمينه و هدف: فرسودگي بر سلامت پرستاران و همچنين رضايت و ايمني بيماران اثرات منفي دارد. اين مطالعه براي تعيين ارتباط فرسودگي با برخي ويژگي هاي حرفه اي پرستاران شاغل در مراکز آموزشي- درماني دانشگاه علوم پزشکي گلستان انجام شد.
روش بررسي: دراين مطالعه توصيفي و تحليلي تعداد 206 نفر از پرستاران شاغل در مراکز آموزشي- درماني وابسته به دانشگاه علوم پزشکي گلستان به روش تصادفي ساده انتخاب شدند. پرسشنامه هاي اطلاعات دموگرافيک و پرسشنامه فرسودگي کپنهاگ به عنوان ابزار گردآوري داده ها استفاده شدند. داده ها با آزمون هاي آماري توصيفي و رگرسيون لجستيک مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
يافته ها: ميانگين و انحراف معيار سن پرستاران 34.66±7.38 بود و کارکنان زن 68 درصد از نمونه را تشکيل مي دادند. به طور کلي 34 درصد از پرستاران داراي فرسودگي بودند و ميزان فرسودگي فردي، کاري و مرتبط با مراقبت از بيماران در پرستاران به ترتيب 33.5، 41.3 و 22.3 درصد بود. سن، سابقه کار و استخدام رسمي در برابر ساير انواع استخدام (پيماني، قراردادي و طرحي) از عوامل خطر افزايش فرسودگي فردي، کاري و مرتبط با مراقبت بودند. داشتن سمت سوپروايزر در مقابل ساير جايگاه هاي پرستاري، اشتغال در بخش روانپزشکي در برابر اشتغال در ساير بخش هاي بيمارستان و داشتن کار خصوصي در برابر اشتغال صرف در بيمارستان، سبب افزايش فرسودگي فردي مي شدند.
نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي مطالعه حاضر، با افزايش سن و سابقه کاري بايد توجه به مقوله فرسودگي نيز بيشتر شود و همچنين ميزان فرسودگي در برخي بخش هاي بيمارستاني و جايگاه هاي شغلي نياز به برنامه ريزي منحصر به فرد دارد.