ارائه يک روش نوين جهت مدلسازي ارتباطات مکاني - زماني، در يک سيستم راهيابي بافت آگاه

راهيابي يکي از مهمترين فعاليت هاي روزمره افراد در يک محيط شهري است. سيستم هاي اطلاعات مکاني هدايت کاربر از متداول ترين خدماتي هستند که افراد را در پيمودن مسيرهاي مختلف با اهداف گوناگون راهنمايي مي کنند. چالش اصلي اينگونه سيستم ها ارائه اطلاعات راهيابي بصورت بافت آگاه است. مکان، زمان و شناسه فرد از جمله بافت هاي اوليه به شمار رفته و ساير بافت هاي مرتبط بر پايه بافت هاي اوليه مدلسازي مي گردند. مقاله حاضر به مدلسازي ارتباطات مکاني زماني کاربر متحرک مبتني بر شناسه فرد مي پردازد بطوري که کليه ارتباطات مکاني (توپولوژيک، متريک و جهتي) را در بعد زمان پوشش دهد و ويژگي هاي کاربر و بافت هاي مرتبط را لحاظ نمايد. در اين راستا مدل پيشنهادي از مزاياي جبر چند بازهاي آلن و پرسش و پاسخ دامنه اي پوياي ورونوي مبنا استفاده کرده و روشي نوين را با پيروي از اصول حساب کلان و روش هاي سفارشي سازي موجود معرفي نمود. مدل طراحي شده در يک نرم افزار قابل اجرا در سيستم همراه پياده سازي شد. ارزيابي مدل پياده سازي شده در سناريوي راهيابي گردشگر در مناطق 3، 6 و 11 شهرداري تهران بر اساس سه پارامتر دقت، زمان اجرا و رضايتمندي کاربران انجام شد. به منظور تست دقت مدل، نرم افزار طراحي شده در سه مسير مختلف در منطقه مورد مطالعه توسط سه گردشگر مختلف در سه بازه زماني و با دو سرعت متوسط متفاوت، 100 بار تکرار گرديد. سپس تشخيص هر يک از بافت هاي موجود در مسير طي 100 بار تکرار توسط تقريب باينوميال يکطرفه با سطح اطمينان 95% بررسي شد. همچنين از دو شاخص درستي و يادآوري نيز به منظور ارزيابي تشخيص بافتها در کل مسير استفاده گرديد. نتايج حاصل از پياده سازي و ارزيابي مدل بر اساس سه پارامتر دقت، زمان اجرا و رضايتمندي کاربران کارايي مدل پيشنهادي را در يک سيستم راهياب بافت آگاه شهري خاطر نشان مي سازد.