ارتباط اميد به زندگي با طرحواره هاي ناسازگار اوليه در مادران کودکان آسيب ديده ذهني شهر کرمانشاه در سال 1393

مقدمه: اميد به عنوان يکي از منابع مقابله با مشکلات در انسان عمل مي کند. طرحواره هاي اوليه باورهايي هستند که افراد درباره خود، ديگران و محيط دارند و به طور معمول از ارضا نشدن نيازهاي اوليه به خصوص نيازهاي عاطفي در دوران کودکي سرچشمه مي گيرند. در اين پژوهش ميزان اميد به زندگي مادراني که داراي فرزند آسيب ديده ذهني با طرحواره هاي ناسازگار اوليه مقايسه گرديد و ارتباط اميد به زندگي با هر کدام از طرحواره ها مشخص مورد بررسي قرار گرفت.
روش کار: مطالعه حاضر توصيفي_تحليلي و از نوع مقطعي بود. نمونه پژوهش شامل 50 نفر از مادران کودکان آسيب ديده ذهني مراجعه کننده به مراکز توانبخشي بهزيستي شهر کرمانشاه در سال 1393 بودند که به صورت نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده جهت جمع آوري داده ها شامل پرسشنامه اميد به زندگي و پرسشنامه طرحواره هاي ناسازگار اوليه بود. اطلاعات بدست آمده با روش تحليل رگرسيون و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
يافته ها: نتايج تحليل رگرسيون نشان داد، که تنها بين طرحواره هاي طرد و رها شدگي (P=0.002)، محدوديت هاي مختل (P=0.007) و ديگر جهت مندي (P=0.003) با اميد به زندگي مادران کودکان آسيب ديده ذهني از لحاظ آماري ارتباط معنادار وجود دارد. بين ساير طرحواره ها و اميد به زندگي ارتباط معناداري وجود نداشت.
نتيجه گيري: طرحواره ديگر جهت مندي و محدوديت هاي مختل و طرد و رها شدگي در مادران داراي فرزند آسيب ديده ذهني با اميد به زندگي در آنها ارتباط معنادار دارد. در واقع هر اندازه اين طرحواره ها در مادر بارزتر باشد، اميد به زندگي بيشتري در آنان پيش بيني مي گردد. بنابراين از اين طرحواره ها مي توان در افزايش اميد به زندگي مادران کودکان آسيب ديده ذهني استفاده کرد.