مقايسه ميزان رضايت سالمندان از سمعک بر اساس نوع و ميزان کم شنوايي

زمينه و هدف: افت شنوايي از شايع ترين بيماري هاي مزمن در سالمندان است. استفاده از سمعک به منظور بهبود مشکل شنوايي، تاثير مثبتي بر کيفيت زندگي اين دسته از افراد دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسي رضايتمندي افراد سالمند کم شنوا از سمعک بر اساس نوع و ميزان کم شنوايي آنان بود.
روش بررسي: اين پژوهش مقطعي روي 40 سالمند داراي سمعک انجام گرفت. اين افراد بر اساس گروه بندي سالمندي سازمان جهاني بهداشت به دو گروه سني 74-65 سال و 90-75 سال تقسيم شدند که در هر گروه 20 نفر قرار داشتند. ارزيابي ميزان رضايتمندي از سمعک با استفاده از پرسش نامه سنجش رضايتمندي از سمعک در زندگي روزمره صورت پذيرفت.
يافته ها: در مطالعه حاضر ميزان رضايتمندي از سمعک در گروه سني 74-65 سال به طور معني داري بيشتر از گروه 90-75 سال بود (p=0.02). ميزان رضايتمندي در افراد دچار کم شنوايي آميخته به نحو معني داري بيشتر از مبتلايان به کم شنوايي حسي- عصبي به دست آمد (p=0.02). ميانگين امتيازات بيماران با کم شنوايي شديد در بعد تاثيرات منفي به نحو معني داري بيشتر از گروه هاي کم شنوايي متوسط و متوسط تا شديد بود (p=0.01).
نتيجه گيري: ميانگين نمره کلي رضايتمندي افراد، حاکي از رضايت نسبتا بالاي آن ها از سمعک خود بود. از طريق مشاوره دقيق در مورد توانايي ها و محدوديت هاي تقويت کننده مي توان تاثيرات منفي را در گروه هاي مبتلا به کم شنوايي متوسط و متوسط تا شديد کاهش داد.