مقدمه و هدف: رقص هاي محلي ايران به دليل داشتن ريشه هاي آئيني و اسطوره اي که برخي از آن ها هنوز در ميان اقوام نواحي مختلف ايران متداول است، به عنوان يک ميراث معنوي و ناقل ارزش هاي فرهنگي، داراي قابليت هاي ذاتي جهت هويت بخشي به جامعه و فرهنگ ايران مي باشد؛ اما متاسفانه اين پديده سال هاست که در اين مرزو بوم به عنوان يک کالاي فرهنگي، مهجور مانده و حالت آرشيوي به خود گرفته است، تحقيق پيش رو با هدف بازشناسي، ثبت و احياي مجدد رقص هاي محلي ايران، به عنوان يک جاذبه فرهنگي براي گردشگران صورت پذيرفته است.
روش تحقيق: اين پژوهش با روش کيفي از نوع توصيفي- تحليلي و با استفاده از اسناد کتابخانه اي انجام شده است.
نتيجه گيري: رقص هاي محلي ايران، با داشتن ريشه هاي کهن در فرهنگ عامه، همانند همه پديده هاي (فولکلور) برآمده از مفاهيم اساسي زندگي بوده و در نتيجه سازگار و همگام با ساختار معيشتي، فکري و اخلاقي اقوام ايراني، با مضامين متنوعي همچون، شادي و تغزل، حماسه و رزم، کار و درمان و با در نظر گرفتن ارزش هاي مثبت و ماندگار آن ها، به عنوان يکي از جاذبه هاي گردشگري فرهنگي اين سرزمين به شمار مي آيد.