اثر 12 هفته فعاليت ورزشي بر تغييرات ظرفيت هوازي و گلوکز خون مردان چاق

زمينه و هدف: مکانيسم هاي مولکولي ارتباط بين ظرفيت هوازي و سطوح گلوکز خون به طور کامل مشخص نيست. اين مطالعه به منظور تعيين اثر 12 هفته فعاليت ورزشي بر تغييرات ظرفيت هوازي و گلوکز خون مردان چاق انجام شد.
روش بررسي: در اين مطالعه شبه تجربي 32 مرد چاق بزرگسال به صورت غيرتصادفي در دو گروه کنترل و مداخله قرار گرفتند. شاخص هاي آنتروپومتريکي، غلظت گلوکز سرم، انسولين ناشتا، ضربان قلب در وضعيت استراحت و ظرفيت هوازي به عنوان مشخصه هاي آمادگي قلبي- عروقي در شرايط قبل و بعد از 12 هفته تمرين ورزشي هوازي و بي تمريني به ترتيب در گروه هاي کنترل و مداخله اندازه گيري شد. از مقادير انسولين و گلوکز ناشتا براي محاسبه عملکرد سلول هاي بتا استفاده گرديد.
يافته ها: برنامه تمرينات هوازي طولاني مدت سبب کاهش آماري معني دار گلوکز ناشتا (112±10 در مقابل 85±11 ميلي گرم بر دسي ليتر) و شاخص هاي آنتروپومتريکي و افزايش ظرفيت هوازي (26.12±4.11 در مقابل 32±4.41 ميلي ليتر در دقيقه به ازاي هر کيلوگرم از وزن بدن) و عملکرد سلول هاي بتا (83±23 در مقابل 181±35) در گروه مداخله منجر شد (P<0.05). ارتباط آماري معني داري بين تغييرات در ظرفيت هوازي با تغييرات عملکرد سلول هاي بتا و گلوکز خون مشاهده شد (P<0.05) و ارتباط بين آنها مستقل از تغييرات در شاخص توده بدن بود. تغييرات در سطح انسولين سرم در پاسخ به برنامه تمريني معني دار نبود. برنامه تمريني همچنين به کاهش معني دار نمايه توده بدني منجر شد (P<0.05).
نتيجه گيري: افزايش ظرفيت هوازي يا آمادگي قلبي - عروقي به واسطه فعاليت ورزشي به بهبود سطح گلوکز ناشتاي خون در افراد چاق در اثر کاهش توده بدن منجر مي شود.