اثر دانه گياه جو بر تغييرات بافتي کليه جنين هاي حاصل از بارداري موش هاي صحرايي ديابتي

زمينه و هدف: بيماري ديابت در روند خود به نفروپاتي ختم مي شود که از علايم آن تغييرات بافت کليه است. اين مطالعه به منظور تعيين اثر دانه گياه جو بر تغييرات بافتي کليه جنين هاي حاصل از بارداري موش هاي صحرايي ديابتي انجام شد.
روش بررسي: در اين مطالعه تجربي 60 سر موش صحرايي ماده بالغ از نژاد ويستار به طور تصادفي در چهار گروه 15 تايي تقسيم شدند. گروه اول (کنترل) غذاي معمولي و گروه دوم دانه گياه جو (روزانه 10 گرم به ازاي هر موش) مصرف نمودند. گروه هاي سوم و چهارم ديابتي شده با استرپتوزوتوسين (45 mg/kg) به ترتيب غذاي معمولي و دانه گياه جو مصرف نمودند. در روز 21 بارداري، جنين ها از شاخ هاي رحمي خارج و طول سري-دمي و وزن آنان اندازه گيري شد. پس از پردازش بافتي، رنگ آميزي H&E انجام و بافت کليه جنين ها از نظر هيستوپاتولوژيکي بررسي شد.
يافته ها: تغييرات ايجاد شده در اثر القاي ديابت بر بافت کليه جنين ها شامل پرخوني مويرگ هاي بافت بينابيني، ضخيم شدن ديواره کپسول بومن، دژنره شدن بافت پوششي لوله هاي پيچيده دور و نزديک، شکل گيري ناقص گلومرول ها و التهاب، با مصرف جو تا حد زيادي کاهش يافته بود. طول سري - دمي جنين هاي گروه تجربي سوم نسبت به گروه کنترل کاهش معني داري نشان داد (P<0.05) و تيمار جو در گروه ديابتي چهارم، اثري بر رفع آن نداشت. وزن جنين هاي گروه هاي ديابتي سوم و چهارم نسبت به گروه هاي اول و دوم به طورغيرمعني داري بيشتر بود. مصرف جو تا حدودي سبب تعديل وزن جنين ها شد؛ ولي در مقايسه با گروه کنترل اين کاهش وزن معني دار نبود.
نتيجه گيري: مصرف دانه گياه جو در کاهش تغييرات تکويني بافت کليه جنين هاي موش صحرايي ديابتي شده مفيد است.