بررسي اهميت اسب در اساطير ايران و ساير ملل و بازتاب آن در شاهنامه فردوسي

اسطوره ها روايت باورهاي اقوم گذشته درباره خود، خدا، عالم هستي و مابعد الطبيعه به زبان رمز و در قالب داستان است؛ در حقيقت اسطوره ها براي توجيه آيين ها، رسوم و قاعده هاي اجتماعي، فرهنگي يا اخلاقي پديد آمده است و هدف اسطوره شناسي کشف انديشه نهفته در اساطير است که زير بناي فرهنگ و روحيات هر قوم محسوب مي شود؛ کشف و پي بردن به روحيات و ذهنيات مردمي که خواست و آرزو و بيم و اميدشان را به زبان رمز در روايات اساطيري باز گفته اند.
اسطوره ها سرشار از تصاوير حيوان هايي است که روزگاري انسان بوده اند. يکي از عناصر مهم در اسطوره ها، فقدان حد و مرزهاي مشخص ميان انسان و حيوان است.
رابطه انسان و حيوانات، و نيز انسان و خدايان در گذشته دور، در اساطير و روايات کهن از اهميتي خاص برخوردار است، در اين ميان اسب به خاطر ويژگي ها و مشخصه هاي خاص، در اساطير از اهميت بسيار برخوردار است. اين نوشتار به بررسي موقعيت و جايگاه اسب در اساطير و برخي ملل ديگر از جمله مصر، چين، يونان، هند و... پرداخته است. زيرا هر گاه يک اثر ادبي در کنار اثري ديگر مورد مقايسه قرار گيرد و هر يک از آن ها در مقام مقايسه با ديگري مورد ارزيابي باشد، معنايي عميق تر را بنمايش مي گذارد.