آسيب شناسي کالبدي منطق فضايي کلان شهر تهران از منظر اصول پدافند غيرعامل

مساله امنيت و کاهش آسيب پذيري منطقه کلان شهري تهران، به عنوان پايتخت سياسي و اقتصادي کشور، از گذشته تاکنون مورد توجه قرار داشته است. نامناسب بودن گزينه نظامي سازي فضاهاي شهري، به دليل «هزينه هاي بالاي برقراري امنيت» و همچنين «افشاي فضاهاي راهبردي»، تصميم گيرندگان را به تفکر در مورد شيوه هاي مشاهده نشدني برقراري امنيت يا «پدافند غيرعامل» در پوشش ابزارهاي برنامه ريزي و طراحي واداشته است. در اين رابطه با آگاهي از اين موضوع که مشکل يابي اولين گام درفرايند حل مشکل به شمار مي آيد، هدف از پژوهش کيفي پيش رو به شناسايي عرصه هاي آسيب پذير منطق فضايي کلان شهر تهران و در نهايت تدوين چارچوب مناسب سياست گذاري توسعه فضايي، به منظور کاهش آسيب پذيري آن، اختصاص يافته است. با فرض تفکيک سازمان فضايي شهر به پنج مقوله، برآمد پژوهش تحليلي انجام شده به روش فراتحليل، نشان از آسيب پذيري بالاي منطق فضايي کلان شهر، به جز در مقوله الگوي توسعه فضايي شهر و تنها از منظر معيار «استتار درون ساخته»، اصل «اختفا و پوشش» و اصل «دسترسي و نفوذپذيري» و همچنين در مقوله جانمايي و پخشايش عملکردها در مجموعه از منظر اصل «دسترسي و نفوذپذيري» دارد. در نهايت با توجه به اين موضوع و با هدف مشکل گشايي و افزايش پايداري به پيشنهاد چارچوب سياست گذاري مناسب پرداخته خواهد شد.