بررسي درصد فراواني نسبي و شاخص هاي تنوع زيستي پرندگان آبزي و کنار آبزي منطقه حفاظت شده حرا، مطالعه موردي سال هاي 1385 (2007) تا 1390 (2012)

پرندگان آبزي و کنارآبزي، شاخص ترين گروه جانوري براي تشخيص تغييرات اکولوژيک در محيط هاي مانگرو به شمار مي آيند. براي تعيين ميزان تغييرات در شاخص هاي تنوع زيستي پرندگان آبزي و کنار آبزي و فراواني نسبي آن ها در منطقه حفاظت شده حرا، آمار سرشماري نيمه زمستانه در بازه زماني 6 ساله (1390-1385) مورد بررسي قرار گرفت. ميانگين مشاهدات در طول اين بازه زماني 12836±4463.68 قطعه محاسبه گرديد. گونه هاي Egrettagularis، Charadriusmongolus، Calidrisalpina، Laruscachinnan و Sternanilotica به ترتيب از تيره حواصيليان، سليميان، آبچليکيان، کاکاييان و پرستو درياييان فراوان ترين گونه ها بوده اند. آناليز نسبت هاي تشابه SIMPER نشان دادکه درصد متوسط نسبت تشابه 62.90 درصد بوده و فراوان ترين گونه ها در طول اين بازه زماني به ترتيب سليم خرچنگ خوار Dromasardeola، تليله شکم سياه Calidrisalpina و گيلان شاه بزرگ Numeniusarquata بوده اند (بر اساس آناليز نسبت هاي تشابه به ترتيب 18.58، 13.92 و 10.69 درصد). چهار گونه سليم خرچنگ خوار، تليله شکم سياه، گيلان شاه بزرگ و آبچليک نوک سر بالا بيش از 50 درصد مشاهدات پرندگان را شامل مي شوند. بررسي شاخص هاي تنوع مشخص کردکه تنوع در سال 1390 (2012) در مقايسه با سال هاي ديگربيش تربودکه درآن شاخص هاي شانون وينر (H’)، سيمپسون (D) و مکينتاش (D) به ترتيب 2.99، 14.31، 0.74، شاخص هاي غناي گونه اي که همان فراواني گونه اي بود و شاخص هاي يکنواختي پايلو (J’) و مکينتاش (E) به ترتيب 73، 0.41 و 0.86 محاسبه گرديد. علاوه بر اين، نمودار حاصل از مرتب سازي تنوع زيستي به روش Renyi نشان دادکه سال 1390 داراي بيش ترين تنوع بوده است. آناليز SHE نيز بيان کننده اين موضوع بودکه مولفه هاي موثر بر شاخص عددي تنوع گونه اي، مولفه هاي غنا ويکنواختي گونه اي بوده اند.