بررسي آزمايشگاهي تاثير تنش هاي محوري و محصورکننده بر شکست هيدروليکي

شکست هيدروليکي يک روش تحريک مخزن است که براي افزايش جريان به چاه در سازندهاي با تراوايي پايين استفاده مي شود. در اين مقاله، يک مطالعه آزمايشگاهي بر روي شکست هيدروليکي با تمرکز بر روي عوامل اصلي موثر بر فشار شکست هيدروليکي، صورت گرفته است. عوامل بررسي شده شامل تنش محوري و تنش محصورکننده است. از سيستم سلول سه محوره شکافت هيدروليکي که در دانشگاه صنعتي سهند طراحي و ساخته شده است، استفاده گرديد و 31 نمونه سنگي شامل نمونه هاي مخزني (ماسه سنگ آغاجاري، آهک آسماري و آهک سروک) و نمونه هاي غيرمخزني (ماسه سنگ منطقه ورزقان) مورد آزمايش قرار گرفت. براي بررسي اثر سيال از سيال پايه آبي استفاده گرديد براي افزايش ويسکوزيته به آن صمغ زانتان، صمغ گوار و پليمر افزوده شد تنش محوري در سيستم استفاده شده از بالا و تنش محصورکننده از اطراف به نمونه وارد گرديد. جهت شکست به وسيله تنش ها (تنش محوري و محصورکننده) تعيين شده است. با افزايش تنش محصورکننده، فشار شکست افزايش و با افزايش تنش محوري، فشار شکست تا تنش محوري 10 مگاپاسکال افزايش و پس از آن کاهش يافت. شروع و گسترش شکست هيدروليکي متاثر از نفوذپذيري و ويسکوزيته سيال شکست مي باشد. فشار شکست براي سيال با ويسکوزيته پايين (آب)، کمتر از مقدار آن براي سيال با ويسکوزيته بالا (صمغ زانتان) است.