بررسي ميزان دستيابي به حداقل هاي يادگيري در واحدهاي نوزادان و بهداشت مادر و کودک، تنظيم خانواده و موانع اجراي آن از ديدگاه دانشجويان مامايي

آموزش باليني زير بناي تامين نيروي انساني کارآمد، متبحر و آگاه جهت رفع نيازهاي جامعه است. هدف از اين پژوهش، تعيين ميزان دستيابي دانشجويان مامايي به حداقل هاي يادگيري در واحدهاي تخصصي و موانع اجراي آن از ديدگاه دانشجويان مامايي دانشگاه علوم پزشکي جندي شاپور مي باشد. در اين مطالعه توصيفي، کليه دانشجويان ترم آخر کارشناسي مامايي سال هاي 1389-90 به صورت نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوري اطلاعات دو پرسش نامه مربوط به حداقل هاي يادگيري در واحدهاي کارآموزي_کارورزي نوزادان و بهداشت مادر و کودک و تنظيم خانواده بود. داده ها با نسخه 12 نرم افزار SPSS به صورت توزيع فراواني و بررسي کلي با مقياس مطلوب، نسبتا مطلوب و نامطلوب تجزيه و تحليل شدند. يافته هاي پژوهش نشان داد که ميزان دستيابي به حداقل هاي يادگيري در واحد بخش نوزادان در 30 درصد موارد نسبتا مطلوب و در 70 درصد موارد نامطلوب و در واحد بهداشت مادر و کودک و تنظيم خانواده در 58.33 درصد موارد مطلوب و در 25 درصد موارد نسبتا مطلوب و بقيه نامطلوب ذکر گرديد. مهم ترين موانع اجراي يادگيري به ترتيب اهميت، در واحد نوزادان: انتخاب محيط باليني نامناسب، انجام کار توسط اينترن و رزيدنت، تعداد زياد دانشجويان و مهارت و تجربه کم مربي و در واحد بهداشت مادر و کودک و تنظيم خانواده: تعداد کم بيماران و تعداد زياد دانشجويان ذکر گرديد. بنابراين بهتر است، حداقل هاي آموزشي بازنگري و با توجه به ماهيت کسب هر مهارت باليني مجددا تعريف و منطبق با نياز فراگيران تنظيم شوند و استراتژي هايي براي رفع موانع اجرايي از جمله آموزش عملي بر روي مولاژ، انتخاب محيط باليني مناسب و دوره هاي بازآموزي براي ارتقاي مهارت هاي مربي اتخاذ شود.