پايداري توسعه کلانشهر تبريز و تدوين الگوي توسعه آن

توسعه پايدار شهري، توسعه اي همه جانبه و ناظر بر ابعاد مختلف بوده و درپي آن است که ابعاد اکولوژيکي، اجتماعي و اقتصادي و اثرات فعاليت انسان را با هم آشتي دهد. رويکردهاي سنتي به توسعه شهري عموما به طور يک سويه، معطوف به سياست ها و اهداف اقتصادي بوده اند. کلانشهر تبريز نمونه اي از مدل هاي توسعه شهري است که به رغم انسجام فضايي و فشردگي در مرحله پيدايش تا دوره پهلوي به ويژه قبل از قانون اصلاحات ارضي اوايل دهه 40، در پي تحولات ناشي از شهرسازي دهه هاي اخير به کلي متحول شده و امروز گرفتار ساختاري متخلخل و بيمارگونه شده است. تحليل فضايي رويکرد توسعه پايدار با استفاده از متغيرهاي پايداري، استفاده از يافته هاي تحقيق در سياست گذاري ها و برنامه ريزي هاي مرتبط با طرح هاي توسعه شهري و کمک به مديران نهادها و سازمان هاي ذيربط در مديريت شهري از اهداف تحقيق بوده است. نتيجه حاصل از بررسي هاي انجام شده بيانگر آن است که در ميان ده منطقه شهري تبريز، سه منطقه محروم (مناطق يک، هفت و ده) با ضريب متوسط توسعه يافتگي 0.27 در پايين ترين سطح برخورداري و توسعه-يافتگي قرار گرفته اند. شش منطقه به عنوان مناطق نيمه توسعه يافته و نيمه پايدار هستند که داراي ضريب متوسط توسعه يافتگي 0.585 هستند. يک منطقه هم (منطقه دو) تنها منطقه برخوردار و توسعه يافته شهر محسوب مي شود که با ضريب توسعه يافتگي 0.74، آخرين اولويت توسعه را به خود اختصاص داده است.